Rosliny ozdobne
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Magnolie na działce / Joanna Bykowska
(Działkowiec 2016 nr 3, s. 9-11)
Magnolie to jedne z najstarszych roślin istniejących współcześnie na Ziemi. Naturalnie występują na terenie Azji oraz we wschodniej części Ameryki Północnej.
Najwcześniej zakwitające magnolie są zwykle koloru białego. Ich kwiaty są mniejsze niż u odmian późniejszych, ale za to bardzo liczne. Na początku kwietnia rozwijają się kwiatostany magnolii gwiaździstej. Jeszcze wcześniej zakwita jej odmiana Rosea o jasnoróżowych kwiatach.
Najpopularniejszymi odmianami w odcieniach różu i purpury są Betty i Susan. Obie są odporne na mróz, kwitną długo i obficie w kwietniu oraz w maju. Często powtarzają kwitnienie pod koniec lata. Budową i zapachem wyróżnia się magnolia ‘Genie’, kształtem przypominająca tulipany. Ma ciemnopurpurowe płatki, które rozwijają się przed liśćmi, na przełomie kwietnia i maja. Ciemne kwiaty posiada też magnolia purpurowa ‘Nigra’. W ostatnim czasie duże zainteresowanie wzbudziły magnolie o żółtych, delikatnie pachnących kwiatach. Sprawdzone i godne polecenia są m.in.: ‘Gold Star’, ‘Yellow Bird’ oraz ‘Yellow River’.
Opisane magnolie charakteryzują się dużą wytrzymałością na mróz,. Warto jednak (zwłaszcza w pierwszych latach) kopczykować drzewa około 20 cm warstwą kory lub trocin. Wskazane jest również okrywanie młodych roślin włókniną.
Magnolie preferują stanowiska ciepłe, nasłonecznione, zaciszne i osłonięte od wiatru. Dobrze rosną na żyznych glebach, o odczynie lekko kwaśnym, przepuszczalnych i umiarkowanie wilgotnych. Warto wykonać ściółkowanie powierzchni gleby wokół rośliny korą sosnową. Chroni to system korzeniowy przed dużymi wahaniami temperatury i przemarzaniem, a także przed nadmiernym parowaniem wody i chwastami. Magnolie nie wymagają przycinania. Podczas sadzenia należy uważać by nie uszkodzić ich kruchych korzeni.
Rośliny te pasują niemal do każdego ogrodu. W zależności od odmiany można je sadzić pojedynczo lub grupowo. Dobrze prezentują się w zestawieniu z bylinami, zimozielonymi krzewinkami oraz niskimi krzewami, zarówno iglastymi, jak i liściastymi.
Oprac. Joanna Radziewicz
Vintage / Maja Kłoczko
(Działkowiec 2016 nr 3, s. 25-27)
Styl vintage jest przeznaczony dla osób, które lubią aranżować ogrody nie tylko roślinnością i małą architekturą, ale również różnego rodzaju ozdobami i bibelotami. Przy projektowaniu tego typu przestrzeni należy jednak pamiętać o kilku podstawowych zasadach:
- pożądany jest umiar w ilości i kolorystyce użytych elementów,
- wskazane jest wykorzystanie przedmiotów, z którymi czujemy się emocjonalnie związani (np. pamiątek rodzinnych),
- zaleca się sadzenie dużej ilości tradycyjnych polskich odmian, jak malwy, piwonie, ostróżki, róże, astry bylinowe, szałwie, słoneczniki, lwie paszcze, maciejki, lewkonie. Jeśli ogród jest duży warto zasadzić też rodzime drzewa – dęby, klony, brzozy, lipy,
- kwitnące, delikatne byliny i trawy można skontrastować z mocniejszymi formami roślinnymi o geometrycznych kształtach, jak bukszpany i cisy,
- ważnym elementem jest tutaj warzywnik, ogródek ziołowy oraz drzewa owocowe, najlepiej stare odmiany jabłoni, grusz, śliw, czereśni i wiśni,
- jako nawierzchnia dobrze sprawdza się kamień polny, stara cegła i kamień łamany,
- meble mogą być wykonane z drewna, wikliny lub stali. Dobrze sprawdzają się nowoczesne sprzęty i donice o prostych formach,
- taras lub altanę dobrze jest ozdobić różnego rodzaju donicami, misami, paterami i lampionami. W ogrodowych zakamarkach dobrze prezentują się wykonane z piaskowca, omszone rzeźby, poidełka dla ptaków oraz donice na postumentach z przewieszającą się roślinnością.
Oprac. Joanna Radziewicz
Co warto sadzić wiosną 2016? / Dorota Łabanowska-Bury
(Truskawka, Malina, Jagody 2016 nr 1, s. 29-31)
Wśród gatunków sadowniczych coraz większą popularnością cieszy się dotychczas uprawiany na niewielką skalę – suchodrzew, popularnie nazywany jagodą kamczacką. Wśród plantatorów wiedza na temat tego gatunku ciągle jest niewielka, ale do prowadzenia upraw zachęca m.in. atrakcyjna cena, jaką można było uzyskać w sezonach 2014 i 2015. Na plantacje towarowe, na których owoce będą zbierane mechanicznie polecane sią odmiany o twardych (‘Blue Velvet’, ‘Czelabinka, ‘Rebeka’) i średnio twardych (‘Duet’, ‘Morena’, ‘Siniczka’, ‘Wojtek’) owocach dojrzewających równomiernie. Doświadczeni szkółkarze zalecają by pod zbiór kombajnowy sadzić po dwie rośliny w rzędzie, by stworzyć zwarty szpaler i uzyskać wyższy plon z powierzchni uprawy. Rośliny w rzędzie sadzi się wówczas co 0,6 m, natomiast w przypadku odmian o owocach przeznaczonych do bezpośredniej konsumpcji zbieranych ręcznie – co 1 m.
Krzew suchodrzewu jest odporny na mróz, szkodniki i choroby, nie wymaga zbyt żyznych gleb, a jedynie nasłonecznionych stanowisk. Jego owoce pojawiają się jako jedne z pierwszych na rynku – już w maju, co pozwala na bardzo wczesny zbiór w czasie dużego popytu i małej podaży owoców.
Wśród innych gatunków warto zwrócić uwagę na borówkę wysoką. Wśród odmian o dużych owocach, które cieszą się coraz większym zainteresowaniem konsumentów poleca się ‘Chandler’, ‘Earliblue’ i ‘Duke’. Kryterium wysokiej plenności, a także dużych atrakcyjnych owoców spełniają także nowości, jak: ‘Bonus’, ‘Meader’, ‘Elliott’. Wśród odmian borówki niskiej warto zwrócić uwagę na ‘Northblue’ i ‘Northcountry’.
Ciekawą propozycją jest również dereń jadalny, a szczególnie odmiany ‘Słowianin’ i Schönbrunner’, o słodkim smaku i małej tendencji do osypywania się. Dobrze plonuje również odmiana ‘Golden Glory’, o dużych, błyszczących i bardzo smacznych owocach, polecanych zarówno do bezpośredniego spożycia, jak i do wyrobu nalewek i innych przetworów.
Coraz większym zainteresowaniem plantatorów cieszy się świdośliwa. Jej owoce mają bardzo korzystny wpływ na zdrowie człowieka. Są bogate w antyoksydanty, żelazo, magnez, wapń i potas. Do nasadzeń krajowych nadaje się świdośliwa lamarcka, której krzewy są odporne na choroby i szkodniki, a także mają niskie wymagania uprawowe. Inne polecane odmiany to ‘Prince William’, ‘Snowcloud’, ‘Obelisk’ i ‘Smoky’.
Oprac. Joanna Radziewicz
Najciekawsze byliny nadchodzącego sezonu / Tomasz Dymny
(Mój Piękny Ogród 2016 nr 3, s. 76-78)
Oprócz drzew i krzewów w ogrodach coraz chętniej sadzone są trwałe rośliny zielone, popularnie nazywane bylinami. Prognozuje się, że w przyszłym sezonie dużą popularnością będą cieszyły się jeżówki, krwawniki, liliowce, liriope i rozwary.
Jeżówka Echinacea to rodzaj obejmujący 9 gatunków bylin, chociaż w ogrodach uprawia się prawie wyłącznie jeżówkę purpurową i jej liczne odmiany. Wśród najnowszych kreacji warto zwrócić uwagę na odmianę ‘Piccolino’, o szerokiej gamie kolorystycznej kwiatów, ‘Little Angel’, nadającą się do uprawy pojemnikowej, ‘Tangerine Dream’, o intensywnie pomarańczowych kwiatostanach, „Hot Papaya’, o kwiatach koloru czerwono-pomarańczowego, różową ‘Pink Poodle’ , koralową „Coral Reef’ czy zółtą ‘Pinapple Sundae’. Jeżówki są łatwe w uprawie, mrozoodporne. Wymagają słonecznego lub lekko zacienionego stanowiska, żyznego, przepuszczalnego i średnio wilgotnego podłoża.
Do ciekawych nowości można zaliczyć krwawnik pospolity Achillea millefolium „Paprika’, o talerzykowatych, czerwonych kwiatostanach. Roślina dobrze rośnie na stanowiskach mocno nasłonecznionych, na przeciętnych glebach ogrodowych. Kwitnie od czerwca do jesieni.
Na bardziej żyznym podłożu z pewnością sprawdzi się rozwar wielkokwiatowy Platycodon grandiflorus ‘Astra Blue’, kępiasta bylina, o ciemnoniebieskich dzwonkowatych kwiatach, które rozwijają się od czerwca do lipca. Roślina na zimę wymaga okrycia.
Bardzo dobrze zimuje posłonek Helianthemum ‘Lawrenson’s Pink’. Bylina tworzy płaskie pędy, o różowych kwiatach kwitnących przez całe lato. Nie jest specjalnie wymagająca jeśli chodzi o warunki uprawy. Dobrze prezentuje się w ogrodach skalnych i na niskich rabatach bylinowych.
Rodzaj liriope Liriope jest reprezentowany szczególnie przez dwa gatunki – liriope szafirkowe L. muscari, o fioletowo-lawendowych dzwonkowatych kwiatach oraz L. spicata, o jasnych kwiatostanach w kształcie kłosów.
Liliowce Hemerocallis nazywane „kwiatami jednego dnia” lub dziennicami to długowieczne, obficie kwitnące byliny. Ich kwiaty charakteryzują się szeroką gamą kolorystyczną, począwszy od bardzo jasnych, prawie białych (‘Agnieszka’, ‘Magdalena’, ‘Strawberry Candy’), po niemal czarne (‘Crimson Pirate’, ‘Longfields Anwar’).Wyjątkową odmianą o bardzo dużych kwiatach jest ‘Long Tall Sally’ , której średnica luźnego kwiatu wynosi 35 cm, a po maksymalnym rozciągnięciu płatków aż 40 cm. Liliowce można uprawiać zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i półcienistych, w miejscach wilgotnych oraz suchych. Ciekawe jest to, że liliowce na jednym miejscu w ogrodzie mogą rosnąć nawet 20 lat.
Oprac. Joanna Radziewicz
Kłęk amerykański (cz. 1) / Mieczysław Czekalski
(Szkółkarstwo 2016 nr 1, s. 11-16)
Kłęk amerykański (Gymnocladus dioicus L.) nie jest w naszym kraju drzewem zbyt popularnym. Można go spotkać głównie w arboretach, ogrodach botanicznych i starych parkach. Należy do rodziny bobowatych. W kraju pochodzenia tworzy drzewa o przeciętnej wysokości 18-26 m i szerokości koron w granicach 12-15 m. U większości młodych egzemplarzy korona jest dość wąska, natomiast u starszych okazów staje się szeroka i rozłożysta.
W okresie wegetacji ozdobą kłęka są podwójnie pierzastozłożone liście o długości do 90 cm i szerokości do 60 cm, z 3-7 parami osi bocznych. Te na osi głównej są ułożone naprzeciwlegle lub częściowo skrętolegle. Natomiast na osiach bocznych znajduje się 6-16 listków. Wiosną liście rozwijają się bardzo późno pod koniec maja. Początkowo są zaróżowione, a wczesną jesienią przybierają barwę intensywnie żółtą i opadają, a na drzewach przez pewien czas pozostają jeszcze osie główne.
Kłęk jako drzewo rozdzielnopłciowe, rozwija w czerwcu kwiaty męskie i żeńskie, a także poligamiczne o budowie promienistej. Żeńskie kwiatostany są dłuższe i zapachem przypominają woń róż. Owocami są strąki, o grubych twardych łupinach, młode zwykle z białawym nalotem, starsze skórzaste, ciemnobrązowe do brunatnoczarnych. Wewnątrz strąków znajdują się spłaszczone nasiona, zanurzone w galaretowatym, słodkawym miąższu. Dojrzewają w październiku, ale razem z owocami pozostają na drzewach przez zimę. Należy jednak pamiętać, że zawierają alkaloid cytyzynę i są trujące.
Kłęk amerykański rośnie powoli. W Europie Środkowej roczny przyrost na wysokość wynosi 25-30 cm, a na szerokość – około 20 cm. Drzewa żeńskie zaczynają owocować po 8-10 latach od rozmnożenia z nasion. W warunkach klimatycznych panujących w naszym kraju drzewa są wrażliwe na mróz, dlatego często wymagają dodatkowych zabezpieczeń. Dojrzałe okazy są już wytrzymałe na działanie niskich temperatur, znoszą suszę i są wolne od chorób i szkodników.
Wśród odmian można wymienić: Espresso, Prairie Titan, Stately Manor i Variegatę
Oprac. Joanna Radziewicz
