Nie – dobra sól
- Szczegóły
- Kategoria: Rolnictwo w Uni Europejskiej
W połowie lutego 2012 r. wyszła na jaw afera solna, wzbudzając ogólne przerażenie wśród Polaków. Okazało się, że sól, która jako odpad poprzemysłowy powinna służyć najwyżej drogowcom, od lat trafiała do produkcji artykułów spożywczych. Korzystały z niej piekarnie, zakłady przetwórstwa rybnego i wędliniarskiego, producenci przypraw….
Ujawnienie afery to skutek dziennikarskiego półrocznego śledztwa. Sól z zakładów chemicznych „Anwil” zamiast na drogi trafiała na nasze stoły. Sól sprzedawaną, jako odpad w zakładach azotowych po przepakowaniu sprzedawano, jako jadalną do wielu firm produkujących żywność. Wśród odbiorców soli, poza wyżej wymienionymi zakładami, znalazły się też duże hurtownie spożywcze, w których dziennikarze zdobyli najważniejszy dowód: fałszowaną sól, którą zbadali dzięki pomocy naukowców z wydziału chemii Politechniki Łódzkiej. Badania potwierdziły obecność siarczanu VI sodu – substancji przeczyszczającej, która nie powinna znaleźć się w soli spożywczej, a jest jednym ze składników soli z Anwilu.
W debacie, będącej głównym punktem konferencji, udział wzięli: dr Marek Sawicki – Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, prof. dr hab. Jerzy Buzek – były Przewodniczący Parlamentu Europejskiego, Artur Balazs – Prezes Kapituły Europejskiego Funduszu Rozwoju Wsi Polskiej i były Minister Rolnictwa, dr Jerzy Plewa – zastępca Dyrektora Generalnego w dyrekcji ds. rolnictwa Komisji Europejskiej oraz dr Czesław Siekierski – były wiceminister rolnictwa, eurodeputowany.
W propozycji KE zmian w polityce rolnej UE po 2013 r. jedną z najbardziej kontrowersyjnych kwestii – zaraz po nierówności dopłat – staje się propozycja zazieleniania. Rolnicy, którzy będą chcieli uzyskiwać płatności bezpośrednie w pełnej wysokości będą zobligowani do wypełniania trzech wymogów proekologicznych w ramach tego instrumentu: