Energia odnawialna
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Kukurydza na biogaz / Katarzyna Szulc,
(farmer.pl 2021 nr 1)
Kiszonka z kukurydzy jest jednym z głównych substratów biogazowych. O przydatności odmiany do produkcji biogazu w głównej mierze decyduje zawartość suchej masy roślin, przede wszystkim łodyg i liści, ponieważ w procesie fermentacji z włókna surowego uzyskujemy więcej metanu niż ze skrobi ziarna.
Przy produkcji biogazu bardziej pożądana jest uprawa odmian późniejszych, które odznaczają się wysokim plonem wegetatywnym biomasy. Jeśli proces fermentacji ma być jak najbardziej efektywny, to należy sięgać po odmiany, które posiadają wyższą zawartość polisacharydów strukturalnych w porównaniu do odmian kiszonkowych.
Mimo, że pod względem plonu suchej masy lepsze wyniki dają odmiany późniejsze, to jednak różnice w plonie suchej masy będą widoczne wówczas, gdy porównamy np. mieszańce najwcześniejsze w zestawieniu z mieszańcami z pogranicza średnio późnych i późnych, czyli zestawiając skrajne formy wczesności. W trakcie wegetacji roślin kukurydzy zachodzą procesy tożsame dla odmian wczesnych i późniejszych. W początkowym etapie rozwoju kukurydzy powstają wegetatywne części roślin zawierające węglowodany strukturalne - włókno surowe. Podczas dalszej wegetacji następuje lignifikacja (drewnienie) włókna surowego, wykształcane jest ziarno, w którym magazynowana jest skrobia. Im większa zwartość skrobi i związków lignino-celulozowych w trakcie wegetacji, tym mniejsza podatność na fermentację metanową takiego surowca.
Zbiór powinno się przeprowadzać przy zawartości 28 proc. suchej masy, u odmian późnych i przy 35 proc., u odmian wcześniejszych. Zarówno zbyt wysoka, jak i zbyt niska sucha masa nie jest wskazana, ponieważ pogarsza parametry kiszonki na biogaz. Przy niskiej występują straty związane z wyciekiem soków kiszonkowych, natomiast za wysoka zawartość suchej masy sprawia trudności z ugniataniem kiszonki, co z kolei prowadzi do strat w trakcie przechowywania.
Oprac. Martyna Niewiadomska
Standardowe stosowanie herbicydów w walce z chwastami, może doprowadzić do spadku skuteczności stosowanych środków ochrony roślin. Nie zawsze jednak jest to jednoznaczne z odpornością chwastów na zastosowany preparat. Może to wynikać z wielu innych czynników, takich jak: niewłaściwy dobór środków do składu gatunkowego chwastów, nieodpowiednia faza rozwojowa w momencie aplikacji herbicydu oraz niesprzyjające warunki zewnętrzne. Duży wpływ na tę sytuację, poza uprawą w monokulturze czy długotrwałym stosowaniu tego samego pestycydu, mają cechy biologiczne poszczególnych gatunków chwastów. Najważniejsze z nich to: duża wydajność nasion, łatwość ich rozprzestrzeniania się na znaczne odległości, wydawanie kilku pokoleń w ciągu roku, obcopylność chwastów oraz duża zmienność genetyczna. U takich gatunków odporność na herbicydy pojawia się szybciej niż u gatunków o mniejszym zróżnicowaniu biologicznym i genetycznym.
Nieostrożne i nieodpowiednie stosowanie środków ochrony roślin niesie śmiertelne ryzyko wielu pożytecznych organizmów, w tym pszczół. Dlatego należy używać jedynie środków dopuszczonych do obrotu oraz zgodnych z zaleceniami ochrony konkretnej uprawy. Sporządzenie prawidłowego preparatu na podstawie załączonej instrukcji nie tylko zwiększy efektywność oprysku, ale zapewni również bezpieczeństwo.
Zmiany klimatyczne, świadomość społeczna w zakresie ochrony środowiska i dobrostanu zwierząt, wysokie zainteresowanie produktami ekologicznymi sprawiły, że w UE dostrzeżono potencjał małych gospodarstw. Ich działalność jest szczególnie ważna z perspektywy polskiej gospodarki, bowiem w dużej mierze przyczyniają się one do zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego kraju. Rozdrobniona produkcja rolna pozwala na zróżnicowanie gospodarki żywnościowej, co staje się pomocne szczególnie w sytuacjach kryzysowych na rynkach żywnościowych.
Wartość hodowlana stanowi zespół ważnych ekonomicznie cech, determinowanych genetycznie, które buhaj jest w stanie przekazać potomstwu. Doskonalenie zwierząt jest procesem długotrwałym. Hodowcy powinni zwrócić uwagę na wartość hodowlaną rodziców, potencjalnych jałówek remontowych. Dobrym wskaźnikiem wartości genetycznej buhaja jest określenie przewagi jego potomstwa nad rówieśnikami, w zakresie pożądanych cech. Doskonalenie tylko w tym kierunku nie jest wskazane. Poza cechami produkcyjnymi, jak wydajność mleczna, skład chemiczny mleka, istotne są również pozaprodukcyjne, tj. płodność, długowieczność czy łatwość porodów.
Miotła zbożowa jest jednym z najtrudniejszych chwastów do wyeliminowania w uprawie pszenicy ozimej. Problem wynika z faktu, że ok. 75 proc. roślin miotły kiełkuje i wschodzi jesienią, a reszta wiosną. Zatem nawet przy skutecznym zabiegu jesiennym potrzebna jest wiosenna poprawka. Przy doborze środków należy pamiętać o powszechnie występujących w kraju odpornych biotypach miotły zbożowej. Jeżeli jesienne odchwaszczanie nie było skuteczne, przy zbyt wczesnym zabiegu wiosną, osłabiony działaniem jesiennego herbicydu chwast, nie pobierze kolejnej dawki herbicydu wiosną. W takiej sytuacji lepiej poczekać, aż miotła odżyje i dopiero zastosować kolejną dawkę pestycydu, najlepiej z innej grupy chemicznej.
Skuteczne nawożenie to takie, które zaspakaja potrzeby pokarmowe roślin we wszystkich jej fazach. Azot to najbardziej plonotwórczy składnik w nawożeniu zbóż. Tradycyjnie od niego rozpoczynamy wiosenne dokarmianie ozimin. Pierwsza dawka tego pierwiastka decyduje o liczbie pędów w roślinie, czyli liczbie potencjalnych kłosów oraz kłosków i kwiatków w kłosie. Nie można jednak zapominać, iż zbyt duża jednokrotna dawka azotu może spowodować zbyt mocne krzewienie się, a nawet wyleganie roślin. W przypadku wiosennego nawożenia azotem, najważniejsze jest dostarczenie go w formie łatwo przyswajalnej dla roślin oraz ochrona przed stratami azotu w formie azotanowej i jednocześnie zagwarantowanie roślinom możliwości skutecznego wykorzystania tego składnika.
Wyleganie zbóż powoduje straty ilościowe i jakościowe w plonie ziarna oraz utrudnia ich zbiór. W Polsce mogą one sięgać 5–10 procent ogólnej produkcji, a kiedy pogoda jest wyjątkowo niekorzystna, mogą być jeszcze większe. Na proces wylegania wpływa gęstość siewu oraz czynniki chorobotwórcze. Decydujący wpływ mają jednak warunki klimatyczne.
Stosowanie antybiotyków w chowie zwierząt ma na celu ich leczenie oraz zapobieganie chorobom. Do lekarza weterynarii należy decyzja o ich odpowiedzialnym stosowaniu i ograniczeniu wykorzystania poprzez wprowadzanie innych metod łagodzących ewentualne błędy hodowców. W zapobieganiu chorobom najbardziej zalecane są: poprawa standardów ochrony biologicznej i jakości paszy, stosowanie szczepionek oraz wykorzystanie testów diagnostycznych.
Od początku roku wystąpiło już ponad 1000 przypadków afrykańskiego pomoru świń (ASF). Przypadki choroby zanotowano w województwach: warmińsko-mazurskim, podlaskim, podkarpackim, lubuskim, dolnośląskim i zachodniopomorskim. Porównując liczbę przypadków ASF z tymi z roku ubiegłego, wydaje się, że sytuacja przedstawia się wyraźnie lepiej niż 12 miesięcy temu. Na koniec pierwszego kwartału 2020 roku potwierdzonych było już ponad 1800 przypadków choroby. W regionach, w których jeszcze przed rokiem choroba była wielkim problemem (warmińsko-mazurskie, lubelskie), dziś zachorowań jest znacznie mniej. Niestety, sytuacja w województwie lubuskim nie jest dobra. Na około 1000 potwierdzonych w tym roku przypadków, ponad 670 pochodzi właśnie z tej części kraju.