Drobiarstwo
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Konsumpcja drobiu w 2014 r. – uwarunkowania i tendencje, cz. 2 / Krystyna Świetlik
(Polskie Drobiarstwo, 2015 nr 9, s. 60-63)
W 2013 r. gospodarstwa domowe (g.d.) ograniczyły konsumpcję mięsa drobiowego. Z badań budżetów tych gospodarstw wynika, że w 2013 r. przeciętne spożycie mięsa drobiowego w przeliczeniu na 1 osobę ogółem wyniosło 18,12 kg i było o 0,7% mniejsze niż w 2012 r.
Na podstawie wstępnych wyników badań budżetów gospodarstw domowych szacuje się, że w 2014 r. przeciętne spożycie mięsa drobiowego w gospodarstwach domowych ogółem było o 1,3% większe niż w roku poprzednim. O wzroście spożycia mięsa drobiowego zadecydowało głównie zwiększenie konsumpcji drobiu pozostałego, tj. gęsi, kaczek i indyków o 6,7%, przy wzroście spożycia mięsa kur, kogutów i kurcząt o 0,7%. Spadek cen drobiu, w tym zwłaszcza mięsa kurcząt (o 3,6% w ujęciu rocznym) spowodował przesunięcie części popytu na droższe asortymenty mięsa drobiowego.
W 2014 r. w g.d. ogółem udział mięsa drobiowego w całkowitej konsumpcji mięsa, podrobów i przetworów mięsnych wyniósł 28,9% i był nieznacznie większy od notowanego przed rokiem (o 0,2 pkt. proc.). Mięso drobiowe stanowiło 51,0% konsumpcji mięsa surowego, tj. tyle samo, ile w roku poprzednim, co oznacza, że jego udział w konsumpcji mięsa kulinarnego w g.d. jest dominujący. Udział wędlin drobiowych w całkowitym spożyciu przetworów mięsnych wyniósł 9,4%, wobec 9,3% w 2013 r.
W 2014 r. przeciętne miesięczne nominalne wydatki na drób w przeliczeniu na 1 osobę w g.d. ogółem były o 1,3% mniejsze niż w roku poprzednim. W 2014 r. przeciętne miesięczne wydatki g.d. na drób stanowiły 5,0% wydatków na żywność i napoje bezalkoholowe oraz 18,7% łącznych wydatków na mięso, podroby i przetwory mięsne. Wydatki na mięso drobiowe stanowiły 40,4% wydatków na mięso surowe, a wydatki na wędliny drobiowe - 7,6% całkowitych wydatków na przetwory mięsne. Udziały te były podobne do notowanych przed rokiem.
Można przypuszczać, że w 2015 r. konsumpcja drobiu w gospodarstwach domowych wzrośnie co najmniej w takim samym stopniu, jak w roku poprzednim.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Ekologiczna produkcja drobiu / Agata Dankowiakowska
(Polskie Drobiarstwo, 2015 nr 9, s. 40-42)
Gospodarstwa prowadzące do tej pory konwencjonalną produkcję otrzymują status gospodarstwa ekologicznego dopiero po 2-3 latach, czyli po dostosowaniu się do wymogów. Zmiany wprowadzane są stopniowo i polegają głównie na wdrażaniu przyjaznych dla środowiska praktyk, stosowaniu naturalnych procesów w hodowli i produkcji oraz wspomaganiu różnorodności biologicznej.
Wszystkie produkty, zarówno pochodzenia roślinnego, jak i zwierzęcego, które wprowadzane są na rynek, muszą posiadać certyfikat oraz etykietę. Produkt pochodzący z gospodarstwa ekologicznego musi być odpowiednio oznakowany, a na etykiecie powinny znajdować się informacje dotyczące m.in. nazwy produktu.
Ptaki wybierane do produkcji ekologicznej powinny charakteryzować się wolniejszym tempem wzrostu, mniejszą nieśnością, lepszą odpornością na choroby, długowiecznością, umiejętnością wyszukiwania pokarmów oraz dobrym wykorzystaniem różnorodnych, tanich pasz.
W chowie ekologicznym ptaki powinny mieć swobodny dostęp do światła słonecznego oraz otwartej przestrzeni (wybiegi ograniczone lub nieograniczone). W jednym kurniku liczba ptaków nie powinna przekraczać 4.800 kurcząt, 3.000 kur niosek, 5.200 perliczek, 4.000 kaczek lub 3.200 kaczorów, 3.200 indyczek lub 2.500 indorów oraz 2.500 gęsi lub kapłonów.
Pasze zapewniane ptakom powinny być naturalne i mało przetworzone, najlepiej, gdy pochodzą z własnego gospodarstwa lub też są zakupione w innym gospodarstwie ekologicznym. Bardzo ważna jest znajomość upodobań żywieniowych poszczególnych gatunków ptaków.
Zakłada się, że w chowie ekologicznym, ze względu na dostępność wybiegu, słońca, świeżego powietrza oraz możliwość spożywania świeżych roślin, ptaki będą odznaczały się wyższą zdrowotnością, dlatego opieka nad ptakami polega głównie na profilaktyce. Opieka weterynaryjna jest podobna do tej, stosowanej w chowie intensywnym. W razie choroby podaje się jako pierwsze leki ziołowe i preparaty homeopatyczne. Dopuszcza się również stosowanie leków i antybiotyków. Wówczas wydłużeniu ulega okres karencji.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Zwalczanie ptaszyńca – poprzez innowację do pełnej skuteczności
(Polskie Drobiarstwo, 2015 nr 9, s. 38-39)
Ptaszyniec (Dermanyssus gallinae) to niewielkie roztocze, pierwotnie bytujące, w gniazdach ptaków, np. szpaków. Pasożyt łatwo przedostaje się do hodowli ptasich gdzie znajduje optymalne warunki rozwojowe i nieograniczoną dostępność do żywicieli. Szybki wzrost liczebności pasożytów obserwuje się w miesiącach letnich lub przez cały rok w ogrzewanych pomieszczeniach. Masowe zasiedlanie hodowli ptaków przez ptaszyńce powoduje wymierne straty ekonomiczne i może w istotny sposób ograniczyć opłacalność produkcji.
Ptaszyniec nakłuwa skórę ptaków i wysysa krew powodując świąd, niepokój i bezsenność zwierząt. Dziobanie i drapanie swędzących miejsc powoduje utratę piór, podrażnienia, pokaleczenia. Inwazja trwająca przez dłuższy czas może się przyczynić do niedokrwistości ptaków, spadku masy ciała i ogólnej odporności na choroby ptasie oraz spadku nieśności.
Występowanie ptaszyńca w hodowlach ptasich stanowi także zagrożenie dla zdrowia pracowników zakładów drobiarskich, powodując zapalenia skóry, spojówek itd.
W tej sytuacji konieczne jest podejmowanie interwencji profilaktycznej. Niestety większość używanych preparatów nie działa na wszystkie formy rozwojowe tego pasożyta, jednorazowy oprysk nie przynosi oczekiwanych efektów. W celu skutecznej likwidacji ptaszyńca należy zastosować się do kilku wskazówek:
- Po zakończonym cyklu produkcyjnym należy opryskać ściółkę a następnie ją usunąć.
- Po 5-6 dniach powierzchnie kurnika znów poddać zabiegowi dezynsekcji.
- Ponieważ cykl rozwojowy ptaszyńca może trwać mniej niż 7 dni, a zależy nam aby dokonać kolejnej dezynsekcji przed złożeniem jaj przez pasożyty, znów po 5-6 dniach dokonujemy oprysku.
- Należy zwrócić szczególną uwagę na przewody wentylacyjne, w których pasożyty mogą się gromadzić.
- Z powierzchni karmideł i poideł ptaszyńce usunąć gorącą parą lub gorącą wodą
- Jeśli w fermach hodowlanych równocześnie występują gryzonie, przed przystąpieniem do dezynsekcji niezbędne jest przeprowadzenie zabiegów deratyzacji. Gryzonie stanowią doskonałe zastępcze źródło pokarmu dla ptaszyńców i w takim przypadku przeprowadzenie skutecznej walki z ptaszyńcem jest praktycznie niemożliwe.
- W przypadku częstego stosowania tego samego preparatu istnieje ryzyko uzyskania oporności przez ptaszyńce na dany produkt. Aby tego uniknąć zalecane jest naprzemienne stosowanie przynajmniej dwóch różnych preparatów.
Oprac. Aleksandra Szymańska
