Płuca Warszawy, czyli piękno stołecznych parków
- Szczegóły
- Kategoria: Ekologia i środowisko
Parki i tereny zieleni urządzonej zajmują 8 procent powierzchni Warszawy. Pochodzą z różnych epok historycznych, reprezentują różne mody i style urządzania ogrodów, odzwierciedlają rozwój myśli, działających w naszym kraju, planistów i architektów krajobrazu oraz stanowią materialny dowód ogrodniczych tradycji Warszawy. Są również miejscem wypoczynku dla wielu mieszkańców stolicy.
Łazienki Królewskie
Łazienki Królewskie zajmują około 76 ha powierzchni i są podzielone na trzy odrębne ogrody: Ogród Królewski, Ogród Romantyczny (zwany Belwederskim) oraz Ogród Modernistyczny, które charakteryzują się swoistą stylistyką.
Ogród Królewski powstał w miejscu dawnego Zwierzyńca należącego do Stanisława Lubomirskiego, jako miejsce odosobnienia i odpoczynku. Zaprojektowanemu i wybudowanemu w tym celu pawilonowi na wyspie nadano nazwę Łaźnia, stąd określenie Łazienki Królewskie. Jednak to za sprawą Stanisława Augusta Poniatowskiego cały kompleks przybrał swą najciekawszą formę. Wcześniej duża część Łazienek miała charakter leśny i była wykorzystywana głównie do polowań, natomiast ostatni król Polski nadał im formę ogrodu angielskiego, w którym bardzo ważną rolę odgrywały zbiorniki wodne. Sadzawka okalająca Łaźnię została zamieniona w duży staw. Na terenie ogrodu posadzono nowe rośliny, wycięto stare olchy i zastąpiono je innymi gatunkami drzew – klonami, jesionami, topolami, orzechami, dębami i wierzbami, z czasem także kasztanowcami białymi. Co ciekawe na terenie Ogrodu Królewskiego pozostawiono duże połacie trawników i samotnie rosnące drzewa, by móc podziwiać ich piękno.
Ogród Romantyczny, czyli obszary otaczające Belweder, z jednej strony porastały różaneczniki, azalie, wierzby, olchy i różne gatunki paproci. Na pozostałej części ogrodu rosły dęby, topole, platany, kasztanowce, sosny, buki, śnieguliczki białe, lilaki, robinie akacjowe i jaśminowce. W XX wieku dosadzono tam klon ginnala, miłorząb dwuklapowy surmię bignoniową, korkowiec amurski, bożodżew gruczołowaty, magnolię kobus, grujecznik japoński, tulipanowiec amerykański, leszczynę turecką, jabłoń purpurową i cyprysik groszkowy.
Ogród Modernistyczny, znajdujący się w południowej części Łazienek Królewskich, był urządzony zgodnie z trendami modernistycznymi obowiązującymi w 1. i 2. połowie XX wieku. Jedna część ogrodu ma geometryczną kompozycję, podkreśloną rozmieszczeniem topól, lilaków, róż i żywopłotów. Drugą część charakteryzuje styl krajobrazowy, z rozległymi przestrzeniami urozmaiconymi różnymi odmianami jabłoni i swobodnym układem ścieżek. Rosną tam również jesiony wyniosłe, kasztanowce białe, cisy pospolite, złotokapy, pigwowce japońskie, derenie, śnieguliczki białe i wiele innych pięknych krzewów.
Podczas II wojny światowej Łazienki Królewskie uległy niemal całkowitej dewastacji. Okupanci całkowicie zniszczyli Pomnik Chopina i spalili Pałac na Wyspie. Skutki wojny widoczne też były w sferze roślinności. Z tego powodu trzeba było wymienić niektóre okazy na nowe. Spustoszeniom wojennym oparły się jedynie najsilniejsze gatunki dębów i buków.
Obecnie w Łazienkach Królewskich organizowanych jest wiele imprez kulturalnych, naukowych, sportowych i rozrywkowych. Ogród stwarza możliwości wypoczynku nie tylko dla mieszkańców Warszawy, ale i odwiedzających stolicę turystów.
Pola Mokotowskie
Historia Pola Mokotowskiego sięga 1770 roku, kiedy to na polach wsi Ujazdów usypano okopy Lubomirskiego. W 1900 roku powstały tam koszary Keksholmskiego Pułku Piechoty oraz cerkiew. Dwa lata później wybudowano w miejscu tym początkowo rosyjskie, później pruskie, a na koniec polskie lotnisko wojskowe. Założono również Aeroklub Warszawski. Z czasem, na przyległych do lotniska wojskowego terenach, powstał podobny obiekt cywilny, gdzie powstały dzisiejsze Polskie Linie Lotnicze LOT. Lotnisko zostało przeniesione na Okęcie w 1934 roku, ponieważ na obszarach Pola Mokotowskiego miała powstać prestiżowa dzielnica imienia Józefa Piłsudskiego oraz towarzyszący jej ośrodek akademicki. Przekształcenia infrastruktury tego terenu pociągnęły za sobą również zmianę lokalizacji hipodromu, który został przeniesiony na Służewiec. Planowane zmiany zakładały budowę najważniejszych obiektów użyteczności publicznej – Głównego Urzędu Statystycznego, Biblioteki Narodowej, Miejskiego Przedsiębiorstwa Robót Ogrodniczych, Politechniki Warszawskiej, Stołecznego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej oraz Świątyni Opatrzności Bożej. Miał tam stanąć także meczet. Pomysłu tego nie udało się jednak zrealizować ze względu na zbyt wysokie koszty realizacji tego przedsięwzięcia..
Pole Mokotowskie to miejsce szczególnie lubiane przez Warszawiaków. Liczne alejki spacerowe, jeziorka, fontanny zachęcają do spędzenia czasu na łonie przyrody. W parku znajduje się również szereg pomników i rzeźb. W 2010 roku otwarto ścieżkę Ryszarda Kapuścińskiego, który był wielkim miłośnikiem tego miejsca.
Na przekór nazwie tylko niewielka część Pola Mokotowskiego znajduje się w granicach dzielnicy Mokotów. Większość parku leży na terenie Ochoty, a część na obszarze Śródmieścia. W części ochockiej znajduje się ponad 6 tysięcy drzew. Dominują tam lipy, klony, buki, kasztanowce i dęby. Można tam również spotkać jesiony, graby, wiązy, jabłonie, grusze i orzechy włoskie. W części śródmiejskiej ilość drzew sięga około 2 tysięcy, a skład gatunkowy jest bardzo podobny jak w części ochockiej. Kilka lat temu krajobraz parku wzbogacono o nowe okazy – klony jawory, buki pospolite, jabłonie John Downie, śliwy wiśniowe. Poza tym w parku można podziwiać robinie, klony pensylwańskie i czerwone, lipy drobnolistne i srebrzyste, a także krzewy: kosodrzewiny, krzewuszki, ogniki, pięciorniki, tawuły japońskie i berberysy. Ciekawostką jest hotel dla pszczół, który powstał z inicjatywy Greenpeace, na skutek zmniejszającej się w ostatnim czasie populacji tych owadów.
Park Skaryszewski
Park Skaryszewski im. Ignacego Paderewskiego jest największym zabytkowym parkiem prawobrzeżnej części Warszawy. Obiekt powstał w latach 1905-1922, według projektu Franciszka Szaniora. Ma on charakter krajobrazowy i jest niezwykle malowniczy. Jego niewątpliwą ozdobą są liczne zbiorniki wodne. Symetryczny układ dróg został przystosowany do ówczesnego ruchu pojazdów konnych.
Szata roślinna Parku jest bardzo bogata. Łącznie rośnie tam około 20 tysięcy roślin drzewiastych, a najstarsze okazy mają ponad 100 lat. Spacerując alejkami parkowymi można spotkać szereg interesujących rzeźb i pomników, które doskonale komponują się z otaczającą przyrodą. Na uwagę zasługuje rosarium, z charakterystyczną rzeźbą „Tancerki” Stanisława Jackowskiego i szczególnie lubianą przez najmłodszych, kaskadą wodną.
W Parku Skaryszewskim rosną stare dęby czerwone, miłorzęby japońskie, cyprysy, srebrne świerki, cisy, wiązy, buki, modrzewie, dzikie jałowce, jabłonie, lipy i forsycje. Można tu spotkać wiele gatunków ptaków – sójki, dzwońce, strzyżyki, puszczyki, wrony siwe, dzięcioły zielone, gile, słowiki, wilgi, piegże, mysikróliki Na stawach królują rybitwy, perkozki, nurogęsi, kaczki krzyżówki, kaczki karolinki, a wśród drzew zwinnie przemykają rude wiewiórki. Bliskie sąsiedztwo Wisły powoduje, że występują tu również ssaki rzadko spotykane w parkach. Kilka lat temu zadomowiły się tu bobry. Zimą pojawiają się też lisy, dziki i zające.
Dodatkową atrakcją dla gości Parku są rowery wodne, kajaki, stadnina koni, kort tenisowy, boisko piłkarskie oraz sekcja łucznicza. Latem w muszki koncertowej odbywają się koncerty i występy kabaretowe. Organizowane są również pokazy filmów, gry terenowe i szereg imprez sportowych.
Park im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera
Park im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera został założony w 1938 roku z inicjatywy ówczesnego prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. W czasie II wojny światowej utworzono tu jeden z największych prowizorycznych cmentarzy, co wiązało się koniecznością wycięcia większości drzew. W 1951 roku Park został odbudowany i przywrócono mu dawny osiowy układ kompozycyjny, przy czym jedna z części została przekształcona w ogródek jordanowski. Zyskał on wówczas nową nazwę – Park Mokotowski, która w dokumentach miejskich przetrwała aż do 2012 roku.
Wśród gatunków drzew dominują kasztanowce i lipy amerykańskie. Rosną tu również cisy pospolite, głogi jednoszyjkowe, klony jawory, klony zwyczajne, klony jesionolistne, robinie akacjowe oraz krzewy: śnieguliczki, berberysy, różaneczniki, irgi, jaśminowce i hortensje.
Na terenie Parku znajduje się pomnik „Mokotów Walczący 1944” upamiętniający wydarzenia wojenne z lat 1939-1945 oraz fontanna. Dla najmłodszych wybudowano plac zabaw. W Parku obowiązuje zakaz jazdy na rowerze oraz wyprowadzania zwierząt, co sprawia, że chętnie przychodzą tu osoby starsze oraz rodzice z dziećmi. W 2007 roku dokonano modernizacji tego obiektu. Pojawiły się nowe nawierzchnie oraz budki lęgowe dla ptaków, które zostały zasiedlone przez szpaki, wróble, sikory i kawki. Poza ptakami można tu spotkać również wiewiórki, jeże, a nawet lisa.
Park im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera ma bardzo przejrzystą kompozycję i raczej nie można się w nim zgubić. Zgodnie z projektem Zygmunta Hellwiga miał on pełnić funkcję spacerowo-wypoczynkową. Geometryczny układ Parku, na który składały się trzy następujące po sobie części, miała podkreślać regularność nasadzenia roślin.
Park Szczęśliwicki
Park Szczęśliwicki został założony w 1961 roku, a jego nazwa pochodzi od wsi Stenclewice, która mieściła się na tych terenach w XVI wieku. Niegdyś wydobywano tu glinę dla cegielni braci Oppenheimów i do dziś niektórzy mieszkańcy Ochoty mówiąc o nim posługują się nazwą „Glinki”.
Park zasiedlają liczne gatunki ptaków wodnych, wśród których można wymienić: kaczki krzyżówki, łyski, kurki wodne, mewy śmieszki, mewy siwe, mewy srebrzyste i kaczki czernice. W szuwarach gniazdują też trzciniaki, trzcinniczki i potrzosy, a wiosną pojawiają się rybitwy rzeczne.
Na terenie tego obiektu znajduje się duży zbiornik wodny Glinianki Szczęśliwickie, wyposażony w przystań dla kajaków i łódek. To również ulubione miejsce stołecznych wędkarzy, którzy mogą tu złowić okonie, leszcze, szczupaki, karasie czy liny.
Niewątpliwą atrakcją Paku jest Górka Szczęśliwicka, która została usypana z gruzów, jakie pozostały z miasta po II wojnie światowej. Pod koniec lat 80. XX wieku na kopcu utworzono, czynny przez cały rok, stok narciarski z wyciągiem i kolejką grawitacyjną. Działają tu również inne obiekty sportowe: korty tenisowe, skate park, boisko do gry w koszykówkę i pływalnia na świeżym powietrzu. Cyklisci mogą korzystać ze specjalnie wytyczonych tras rowerowych, natomiast dzieci - z pięknego placu zabaw, minisiłowni oraz ogrodzonego miejsca do gry w piłkę plażową. Na terenie Parku odbywają się liczne imprezy kulturalne i sportowe.
Pomimo trudnych warunków glebowych Park Szczęśliwicki charakteryzuje się bogatą szatą roślinną. Rośnie tu topola kanadyjska, topola czarna, klon jawor, klon pospolity, klon jesionolistny, robinia akacjowa, dąb szypułkowy, jesion wyniosły, lipa drobnolistna, lipa szerokolistna, wierzba iwa, brzoza brodawkowata, buk pospolity, dąb czerwony, sosna zwyczajna, wiśnia ptasia. Wśród krzewów można tu spotkać: czarny bez, tawułkę van Houtte’a, śnieguliczkę koralową, ligustr pospolity, jaśminowiec wonny, berberys Thunberga, cierniówkę i jarząb pospolity.
Park Szczęśliwicki jest miejscem o najbogatszych walorach awifauny na całej Ochocie. Regularnie występuje tam około 45 gatunków lęgowych lub prawdopodobnie lęgowych oraz kilkanaście gatunków pojawiających się okresowo. Gatunkiem lęgowym jest dzwoniec, szczygieł i kulczyk. Można tam spotkać pokrzewkę czarnołbistą, piegżę, sierpówkę, kwiczoła, szpaka, sikorę bogatkę, wronę siwą, srokę czy gołębia grzywacza.
Oprac. Joanna Radziewicz
Literatura:
- Końko A.: Warszawski Central Park. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 11, s. 11-12.
- Końko A.: Królewska przyroda. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 8, s. 11-12.
- Końko A.: Park Skaryszewski. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 12, s. 11-12.
- Końko A.: Zielona oaza w centrum Mokotowa. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 6, s. 11-12.
- Końko A.: Niegdyś wysypisko, dzisiaj piękny park. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 7, s. 11-12.
Parki i tereny zieleni urządzonej zajmują 8 procent powierzchni Warszawy. Pochodzą z różnych epok historycznych, reprezentują różne mody i style urządzania ogrodów, odzwierciedlają rozwój myśli, działających w naszym kraju, planistów i architektów krajobrazu oraz stanowią materialny dowód ogrodniczych tradycji Warszawy. Są również miejscem wypoczynku dla wielu mieszkańców stolicy.
Łazienki Królewskie
Łazienki Królewskie zajmują około 76 ha powierzchni i są podzielone na trzy odrębne ogrody: Ogród Królewski, Ogród Romantyczny (zwany Belwederskim) oraz Ogród Modernistyczny, które charakteryzują się swoistą stylistyką.
Ogród Królewski powstał w miejscu dawnego Zwierzyńca należącego do Stanisława Lubomirskiego, jako miejsce odosobnienia i odpoczynku. Zaprojektowanemu i wybudowanemu w tym celu pawilonowi na wyspie nadano nazwę Łaźnia, stąd określenie Łazienki Królewskie. Jednak to za sprawą Stanisława Augusta Poniatowskiego cały kompleks przybrał swą najciekawszą formę. Wcześniej duża część Łazienek miała charakter leśny i była wykorzystywana głównie do polowań, natomiast ostatni król Polski nadał im formę ogrodu angielskiego, w którym bardzo ważną rolę odgrywały zbiorniki wodne. Sadzawka okalająca Łaźnię została zamieniona w duży staw. Na terenie ogrodu posadzono nowe rośliny, wycięto stare olchy i zastąpiono je innymi gatunkami drzew – klonami, jesionami, topolami, orzechami, dębami i wierzbami, z czasem także kasztanowcami białymi. Co ciekawe na terenie Ogrodu Królewskiego pozostawiono duże połacie trawników i samotnie rosnące drzewa, by móc podziwiać ich piękno.
Ogród Romantyczny, czyli obszary otaczające Belweder, z jednej strony porastały różaneczniki, azalie, wierzby, olchy i różne gatunki paproci. Na pozostałej części ogrodu rosły dęby, topole, platany, kasztanowce, sosny, buki, śnieguliczki białe, lilaki, robinie akacjowe i jaśminowce. W XX wieku dosadzono tam klon ginnala, miłorząb dwuklapowy surmię bignoniową, korkowiec amurski, bożodżew gruczołowaty, magnolię kobus, grujecznik japoński, tulipanowiec amerykański, leszczynę turecką, jabłoń purpurową i cyprysik groszkowy.
Ogród Modernistyczny, znajdujący się w południowej części Łazienek Królewskich, był urządzony zgodnie z trendami modernistycznymi obowiązującymi w 1. i 2. połowie XX wieku. Jedna część ogrodu ma geometryczną kompozycję, podkreśloną rozmieszczeniem topól, lilaków, róż i żywopłotów. Drugą część charakteryzuje styl krajobrazowy, z rozległymi przestrzeniami urozmaiconymi różnymi odmianami jabłoni i swobodnym układem ścieżek. Rosną tam również jesiony wyniosłe, kasztanowce białe, cisy pospolite, złotokapy, pigwowce japońskie, derenie, śnieguliczki białe i wiele innych pięknych krzewów.
Podczas II wojny światowej Łazienki Królewskie uległy niemal całkowitej dewastacji. Okupanci całkowicie zniszczyli Pomnik Chopina i spalili Pałac na Wyspie. Skutki wojny widoczne też były w sferze roślinności. Z tego powodu trzeba było wymienić niektóre okazy na nowe. Spustoszeniom wojennym oparły się jedynie najsilniejsze gatunki dębów i buków.
Obecnie w Łazienkach Królewskich organizowanych jest wiele imprez kulturalnych, naukowych, sportowych i rozrywkowych. Ogród stwarza możliwości wypoczynku nie tylko dla mieszkańców Warszawy, ale i odwiedzających stolicę turystów.
Pola Mokotowskie
Historia Pola Mokotowskiego sięga 1770 roku, kiedy to na polach wsi Ujazdów usypano okopy Lubomirskiego. W 1900 roku powstały tam koszary Keksholmskiego Pułku Piechoty oraz cerkiew. Dwa lata później wybudowano w miejscu tym początkowo rosyjskie, później pruskie, a na koniec polskie lotnisko wojskowe. Założono również Aeroklub Warszawski. Z czasem, na przyległych do lotniska wojskowego terenach, powstał podobny obiekt cywilny, gdzie powstały dzisiejsze Polskie Linie Lotnicze LOT. Lotnisko zostało przeniesione na Okęcie w 1934 roku, ponieważ na obszarach Pola Mokotowskiego miała powstać prestiżowa dzielnica imienia Józefa Piłsudskiego oraz towarzyszący jej ośrodek akademicki. Przekształcenia infrastruktury tego terenu pociągnęły za sobą również zmianę lokalizacji hipodromu, który został przeniesiony na Służewiec. Planowane zmiany zakładały budowę najważniejszych obiektów użyteczności publicznej – Głównego Urzędu Statystycznego, Biblioteki Narodowej, Miejskiego Przedsiębiorstwa Robót Ogrodniczych, Politechniki Warszawskiej, Stołecznego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej oraz Świątyni Opatrzności Bożej. Miał tam stanąć także meczet. Pomysłu tego nie udało się jednak zrealizować ze względu na zbyt wysokie koszty realizacji tego przedsięwzięcia..
Pole Mokotowskie to miejsce szczególnie lubiane przez Warszawiaków. Liczne alejki spacerowe, jeziorka, fontanny zachęcają do spędzenia czasu na łonie przyrody. W parku znajduje się również szereg pomników i rzeźb. W 2010 roku otwarto ścieżkę Ryszarda Kapuścińskiego, który był wielkim miłośnikiem tego miejsca.
Na przekór nazwie tylko niewielka część Pola Mokotowskiego znajduje się w granicach dzielnicy Mokotów. Większość parku leży na terenie Ochoty, a część na obszarze Śródmieścia. W części ochockiej znajduje się ponad 6 tysięcy drzew. Dominują tam lipy, klony, buki, kasztanowce i dęby. Można tam również spotkać jesiony, graby, wiązy, jabłonie, grusze i orzechy włoskie. W części śródmiejskiej ilość drzew sięga około 2 tysięcy, a skład gatunkowy jest bardzo podobny jak w części ochockiej. Kilka lat temu krajobraz parku wzbogacono o nowe okazy – klony jawory, buki pospolite, jabłonie John Downie, śliwy wiśniowe. Poza tym w parku można podziwiać robinie, klony pensylwańskie i czerwone, lipy drobnolistne i srebrzyste, a także krzewy: kosodrzewiny, krzewuszki, ogniki, pięciorniki, tawuły japońskie i berberysy. Ciekawostką jest hotel dla pszczół, który powstał z inicjatywy Greenpeace, na skutek zmniejszającej się w ostatnim czasie populacji tych owadów.
Park Skaryszewski
Park Skaryszewski im. Ignacego Paderewskiego jest największym zabytkowym parkiem prawobrzeżnej części Warszawy. Obiekt powstał w latach 1905-1922, według projektu Franciszka Szaniora. Ma on charakter krajobrazowy i jest niezwykle malowniczy. Jego niewątpliwą ozdobą są liczne zbiorniki wodne. Symetryczny układ dróg został przystosowany do ówczesnego ruchu pojazdów konnych.
Szata roślinna Parku jest bardzo bogata. Łącznie rośnie tam około 20 tysięcy roślin drzewiastych, a najstarsze okazy mają ponad 100 lat. Spacerując alejkami parkowymi można spotkać szereg interesujących rzeźb i pomników, które doskonale komponują się z otaczającą przyrodą. Na uwagę zasługuje rosarium, z charakterystyczną rzeźbą „Tancerki” Stanisława Jackowskiego i szczególnie lubianą przez najmłodszych, kaskadą wodną.
W Parku Skaryszewskim rosną stare dęby czerwone, miłorzęby japońskie, cyprysy, srebrne świerki, cisy, wiązy, buki, modrzewie, dzikie jałowce, jabłonie, lipy i forsycje. Można tu spotkać wiele gatunków ptaków – sójki, dzwońce, strzyżyki, puszczyki, wrony siwe, dzięcioły zielone, gile, słowiki, wilgi, piegże, mysikróliki Na stawach królują rybitwy, perkozki, nurogęsi, kaczki krzyżówki, kaczki karolinki, a wśród drzew zwinnie przemykają rude wiewiórki. Bliskie sąsiedztwo Wisły powoduje, że występują tu również ssaki rzadko spotykane w parkach. Kilka lat temu zadomowiły się tu bobry. Zimą pojawiają się też lisy, dziki i zające.
Dodatkową atrakcją dla gości Parku są rowery wodne, kajaki, stadnina koni, kort tenisowy, boisko piłkarskie oraz sekcja łucznicza. Latem w muszki koncertowej odbywają się koncerty i występy kabaretowe. Organizowane są również pokazy filmów, gry terenowe i szereg imprez sportowych.
Park im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera
Park im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera został założony w 1938 roku z inicjatywy ówczesnego prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. W czasie II wojny światowej utworzono tu jeden z największych prowizorycznych cmentarzy, co wiązało się koniecznością wycięcia większości drzew. W 1951 roku Park został odbudowany i przywrócono mu dawny osiowy układ kompozycyjny, przy czym jedna z części została przekształcona w ogródek jordanowski. Zyskał on wówczas nową nazwę – Park Mokotowski, która w dokumentach miejskich przetrwała aż do 2012 roku.
Wśród gatunków drzew dominują kasztanowce i lipy amerykańskie. Rosną tu również cisy pospolite, głogi jednoszyjkowe, klony jawory, klony zwyczajne, klony jesionolistne, robinie akacjowe oraz krzewy: śnieguliczki, berberysy, różaneczniki, irgi, jaśminowce i hortensje.
Na terenie Parku znajduje się pomnik „Mokotów Walczący 1944” upamiętniający wydarzenia wojenne z lat 1939-1945 oraz fontanna. Dla najmłodszych wybudowano plac zabaw. W Parku obowiązuje zakaz jazdy na rowerze oraz wyprowadzania zwierząt, co sprawia, że chętnie przychodzą tu osoby starsze oraz rodzice z dziećmi. W 2007 roku dokonano modernizacji tego obiektu. Pojawiły się nowe nawierzchnie oraz budki lęgowe dla ptaków, które zostały zasiedlone przez szpaki, wróble, sikory i kawki. Poza ptakami można tu spotkać również wiewiórki, jeże, a nawet lisa.
Park im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera ma bardzo przejrzystą kompozycję i raczej nie można się w nim zgubić. Zgodnie z projektem Zygmunta Hellwiga miał on pełnić funkcję spacerowo-wypoczynkową. Geometryczny układ Parku, na który składały się trzy następujące po sobie części, miała podkreślać regularność nasadzenia roślin.
Park Szczęśliwicki
Park Szczęśliwicki został założony w 1961 roku, a jego nazwa pochodzi od wsi Stenclewice, która mieściła się na tych terenach w XVI wieku. Niegdyś wydobywano tu glinę dla cegielni braci Oppenheimów i do dziś niektórzy mieszkańcy Ochoty mówiąc o nim posługują się nazwą „Glinki”.
Park zasiedlają liczne gatunki ptaków wodnych, wśród których można wymienić: kaczki krzyżówki, łyski, kurki wodne, mewy śmieszki, mewy siwe, mewy srebrzyste i kaczki czernice. W szuwarach gniazdują też trzciniaki, trzcinniczki i potrzosy, a wiosną pojawiają się rybitwy rzeczne.
Na terenie tego obiektu znajduje się duży zbiornik wodny Glinianki Szczęśliwickie, wyposażony w przystań dla kajaków i łódek. To również ulubione miejsce stołecznych wędkarzy, którzy mogą tu złowić okonie, leszcze, szczupaki, karasie czy liny.
Niewątpliwą atrakcją Paku jest Górka Szczęśliwicka, która została usypana z gruzów, jakie pozostały z miasta po II wojnie światowej. Pod koniec lat 80. XX wieku na kopcu utworzono, czynny przez cały rok, stok narciarski z wyciągiem i kolejką grawitacyjną. Działają tu również inne obiekty sportowe: korty tenisowe, skate park, boisko do gry w koszykówkę i pływalnia na świeżym powietrzu. Cyklisci mogą korzystać ze specjalnie wytyczonych tras rowerowych, natomiast dzieci - z pięknego placu zabaw, minisiłowni oraz ogrodzonego miejsca do gry w piłkę plażową. Na terenie Parku odbywają się liczne imprezy kulturalne i sportowe.
Pomimo trudnych warunków glebowych Park Szczęśliwicki charakteryzuje się bogatą szatą roślinną. Rośnie tu topola kanadyjska, topola czarna, klon jawor, klon pospolity, klon jesionolistny, robinia akacjowa, dąb szypułkowy, jesion wyniosły, lipa drobnolistna, lipa szerokolistna, wierzba iwa, brzoza brodawkowata, buk pospolity, dąb czerwony, sosna zwyczajna, wiśnia ptasia. Wśród krzewów można tu spotkać: czarny bez, tawułkę van Houtte’a, śnieguliczkę koralową, ligustr pospolity, jaśminowiec wonny, berberys Thunberga, cierniówkę i jarząb pospolity.
Park Szczęśliwicki jest miejscem o najbogatszych walorach awifauny na całej Ochocie. Regularnie występuje tam około 45 gatunków lęgowych lub prawdopodobnie lęgowych oraz kilkanaście gatunków pojawiających się okresowo. Gatunkiem lęgowym jest dzwoniec, szczygieł i kulczyk. Można tam spotkać pokrzewkę czarnołbistą, piegżę, sierpówkę, kwiczoła, szpaka, sikorę bogatkę, wronę siwą, srokę czy gołębia grzywacza.
Oprac. Joanna Radziewicz
Literatura:
- Końko A.: Warszawski Central Park. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 11, s. 11-12.
- Końko A.: Królewska przyroda. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 8, s. 11-12.
- Końko A.: Park Skaryszewski. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 12, s. 11-12.
- Końko A.: Zielona oaza w centrum Mokotowa. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 6, s. 11-12.
- Końko A.: Niegdyś wysypisko, dzisiaj piękny park. Natura i Zdrowie dodatek do Przyrody Polskiej 2013 nr 7, s. 11-12.
