Produkcja zwierzęca
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Wylęgi piskląt kurzych brojlerowskich i piskląt indyczych
(Hodowca Drobiu 2015 nr 11, s. 6)
Do września 2015 roku zakłady wylęgu drobiu wyprodukowały łącznie 764,5 mln (+ 9,9 proc.) piskląt kurzych brojlerowskich. Średnie miesięczne wylęgi tych ptaków kształtowały się na poziomie 84,9 mln sztuk, czyli o 7,6 mln sztuk więcej niż w analogicznym okresie 2014 roku.
Wylęgi piskląt indyczych do października 2015 roku wyniosły 30 721 tys. szt. (+18,2 proc.). Handel zagraniczny pisklętami tego gatunku drobiu w okresie styczeń-wrzesień 2015 wyglądał następująco: import z UE – 12 064,1 tys. szt.; wywóz do krajów trzecich – 2 407,8 tys. szt.
Oprac. Joanna Radziewicz
Bezpieczeństwo w produkcji drobiarskiej / Oliwia Duszyńska-Stolarska
(Hodowca Drobiu 2015 nr 11, s. 32-36)
W produkcji zwierzęcej bardzo dużą rolę odgrywają aspekty związane z biobezpieczeństwem, czyli zapobieganiem i ograniczaniem występowania chorób. Obecne rody i linie szybko rosnące posiadają relatywnie słaby układ immunologiczny. Dlatego głównym celem hodowców jest zwiększenie ich wrodzonej odporności. Jest to możliwie dzięki aktywizacji układu odpornościowego oraz dbałości o zapewnienie odpowiednich warunków środowiskowych. Istotne znaczenie ma również wykonanie szczepień zgodnie z wytycznymi producenta. Podawanie leków powinno być ograniczone do minimum, i odbywać się zawsze pod ścisłą kontrolą lekarza weterynarii. Cykl diagnozy obejmuje rozpoznanie czynników zakaźnych i wykonanie niezbędnych oznaczeń mikrobiologicznych. Kontrola nad mikroorganizmami zawiera: monitoring nad silnie zjadliwymi chorobami, redukcję mikroorganizmów wpływających na obniżenie produkcji, eliminację chorób immunosupresyjnych, redukcję czynników decydujących o zdrowiu publicznym. Program biobezpieczeństwa powinien też uwzględniać miejsce namnażania się danego czynnika zakaźnego w ciele ptaka, ponieważ ma to wpływ na migrację zakażenia pomiędzy poszczególnymi osobnikami w stadzie.
Pojęcie biobezpieczeństwa proceduralnego odnosi się do nadrzędnego programu kontroli chorób. Zaleca się, aby stałym monitoringiem objąć: personel, pojazdy, sprzęt, paszę, ściółkę i wodę. Zapewnienie bezpieczeństwa fizycznego, na które składają się warunki przestrzenno-klimatyczne, stanowi podstawę całego programu. Należy więc zadbać o prawidłowe rozmieszczenie budynków, w których utrzymywane są ptaki (stosunkowo dalekie odległości pomiędzy fermami, unikanie okolic cieków wodnych, jezior i głównych dróg), skuteczny program usuwania odpadów, zaopatrzenie pracowników w odpowiednią odzież ochronną oraz zapewnienie właściwych warunków transportu.
W ramach programu HACCP najważniejszymi krytycznymi punktami kontroli są: ludzie (przemieszczanie pracowników ograniczone do minimum, eliminacja wizyt osób trzecich, zachowanie odpowiednich zasad higieny), transport (rozładunek poza obszarem fermy, stosowanie odpowiednich linii dezynfekcji), materiał hodowlany (zakup ptaków z hodowli o wysokich standardach żywieniowych, w jednakowym wieku), wyposażenie pomieszczeń (stosowanie tacek jednorazowych, dezynfekcja sprzętu, zastosowanie systemu z przeciwnym przepływem wody), pasza (zakup karmy tylko ze sprawdzonych źródeł), ściółka (najlepiej suche wiury z jasnego drewna) i woda (dezynfekcja poideł).
Postępowanie zgodnie z założeniami biobezpieczeństwa pozwala na zachowanie stanu równowagi pomiędzy ekonomią produkcji a dobrostanem zwierząt.
Oprac. Joanna Radziewicz
Dobra wołowina kulinarna / Ryszard Jasiński
(Zachodniopomorski Magazyn Rolniczy 2015 nr 12, s. 26-27)
W odpowiedzi na zapotrzebowanie konsumentów duże możliwości zbytu za granicą daje produkcja wołowiny wysokiej jakości. Upowszechnienie i rozwijanie chowu i hodowli bydła mięsnego czystorasowego oraz mieszańców z udziałem ras mięsnych powinno być istotnym krokiem w kierunku poprawy jakości wołowiny kulinarnej.
Wołowina kulinarna staje się przedmiotem coraz większego zainteresowania hodowców, konsumentów i żywieniowców, ponieważ jest mięsem chudym, o wysokich walorach jakościowych i odżywczych. Cenią ją szczególnie konsumenci z USA, Argentyny i Australii, Francji, Włoch i Hiszpanii – krajów o najwyższym spożyciu tego surowca i bogatych tradycjach kulinarnych.
Polacy preferują raczej mięso wieprzowe i drobiowe. Spożycie wołowiny kulinarnej nie przekracza 3 kg/osobę rocznie. Jednym z powodów tak małego zainteresowania tym surowcem jest jego wysoka cena, niska jakość mięsa i słaba wiedza konsumentów na temat jego walorów smakowych i odżywczych.
Pojęcie wołowina kulinarna obejmuje mięso uzyskane z młodego bydła ras mięsnych w wieku 7-10 tygodni (cielęcina), 10-12 tygodni (młoda wołowina), z bydła nie starszego niż 30 miesięcy (wołowina). Surowiec ten jest źródłem pełnowartościowego i łatwo przyswajalnego białka, mikroelementów, witamin i substancji odżywczych. Ma około 50 proc. mniej tłuszczu niż wieprzowina i zawiera substancje biologicznie czynne o właściwościach prozdrowotnych, jak kwasy omega-3.
Mięso wołowe często jest spożywane w postaci surowej bądź półsurowej dlatego musi pochodzić od bydła ras mięsnych, zdrowych i odpowiednio żywionych. Aby było zdatne do spożycia jest poddawane obróbce cieplnej (gotowaniu, smażeniu, duszeniu, pieczeniu, grillowaniu). Zastosowanie nieodpowiednich temperatur i czasu obróbki skutkuje spadkiem jego wartości odżywczych.
Na jakość wołowiny kulinarnej ma wpływ szereg cech, jak: udział poszczególnych tkanek mięśniowych, sposób żywienia, rasa, płeć, wiek i masa ciała zwierząt oraz prawidłowość wykonywania poszczególnych czynności podczas uboju. Ważny jest też przebieg procesu wychładzania tuszy, dojrzewania mięsa, rozbioru, wykrwawiania, konfekcjonowania i dystrybucji. Najbardziej wartościową wołowinę kulinarną uzyskuje się od sztuk młodych, intensywnie opasanych. Tkanka mięśniowa takich zwierząt jest cienko włóknista, jędrna, spoista, na przekroju wilgotna i lśniąca. Barwa mięsa jest intensywnie czerwona, błony są grube i mocne, a tkanka tłuszczowa jasnokremowa.
Wołowinę kulinarną powinno się pozyskiwać z ras bydła mięsnego wcześnie dojrzewającego, o dużych dobowych przyrostach masy ciała i wydajności rzeźnej dochodzącej nawet do 70 proc.
Gwarantem produkcji wysokiej jakości wołowiny kulinarnej jest w Polsce system QMP (Quality Meat Program), którego właścicielem jest Zrzeszenie Producentów Bydła Mięsnego. Celem tego programu jest upowszechnienie zasad produkcji surowca o gwarantowanej jakości, z certyfikatem oraz uwzględnieniem odpowiedniego rozbioru mięsa, dojrzewania, porcjowania i przygotowania na rynek konsumencki.
Oprac. Joanna Radziewicz
