Rośliny ozdobne
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Inwestuj w srebro / Magdalena Narkiewicz
(Magnolia 2013 nr 11, s.21-22)
Srebrzyste byliny i krzewinki o zimotrwałych liściach pięknie ożywiają jesienny i zimowy ogród. Metaliczne rośliny z reguły pochodzą z silnie nasłonecznionych terenów, gdzie brakuje wody. Przed utratą wilgotności chroni je meszek lub gruba warstwa wosku, które nadają jej charakterystyczny odcień.
Warunki klimatyczne naszego kraju dobrze znosi juka sina, lawenda wąskolistna, szałwia lekarska i mikołajki.
Srebrzyste byliny dobrze rosną na stanowiskach słonecznych. W cieniu lub półcieniu ich liście zielenieją, pędy nadmiernie się wyciągają, a kępy stają się rzadkie i częściej chorują. Ziemia przeznaczona pod obsadę tych roślin powinna być lekka i przepuszczalna. Należy zrezygnować z nadmiernego nawilżania gleby. Wyjątkiem jest żurawka, która toleruje lekko zacienione miejsca, z próchnicznym, ale niezbyt wilgotnym podłożem. W bezśnieżnych okresach zimowych byliny srebrzyste wymagają okrycia. Gatunki bardziej odporne na mróz w miejscach wietrznych można zabezpieczyć płotkiem
Oprac. Joanna Radziewicz
Kwietne neony / Magdalena Narkiewicz
(Magnolia 2013 nr 11, s.60-61)
Naturalnym środowiskiem helikonii są tropikalne lasy obu Ameryk i wysp Pacyfiku. Najmniejsze gatunki osiągają metr wysokości, natomiast te najbardziej okazałe dorastają nawet do 5 metrów. Ich przepiękne kwiatostany mają niekiedy ponadmetrową długość i nawet w gęstwinie lśnią jaskrawymi kolorami. W naturze helikonie wykazują wyjątkową ekspansywność, w pojemnikach rosną znacznie gorzej i są o wiele mniejsze.
Gatunkiem, który dobrze się sprawdza w warunkach domowych jest Heliconia psittacorum, popularnie zwana papuzim kwiatem oraz, pochodzące od, mieszańce międzygatunkowe. Stanowią one grupę odmian tworzących wyprostowane wierzchołkowe kłosy. U jednych kwiaty i liście podkwiatowe ułożone są skrętolegle, u innych – dwubocznie. Wielobarwne kwiaty z ciemnozielonymi końcówkami mogą kwitnąć nawet przez cały rok.
Helikonie tworzą kłącza, które można wykorzystać do rozmnożenia lub odmłodzenia roślin. Sadzonkę z ukorzenionym odrostem umieszcza się w doniczce o średnicy 10 cm, nakrywa bezbarwną torebką foliową z kilkoma małymi otworami i stawia w półcienistym, ciepłym miejscu. Tak zabezpieczona potrzebuje niewiele wody. Osłona powinna być usunięta po 2-3 tygodniach. Na kwiaty trzeba jednak poczekać blisko rok.
Oprac. Joanna Radziewicz
Pęcherznica kalinolistna / Adam Marosz
(Szkółkarstwo 2013 nr 5, s. 6-12)
Pęcherznica kalinolistna zrobiła w ostatnich latach zawrotną karierę. Poza ogromnymi walorami dekoracyjnymi i wszechstronnością zastosowania, do wzrostu popularności tej rośliny przyczyniły się również niewygórowane wymagania glebowe i klimatyczne. Do tej pory gatunek ten był wykorzystywany najczęściej na terenach zieleni, ale odkąd pojawiły się odmiany o słabszym wzroście i bardziej zwartym pokroju, sadzi się go także w ogrodach przydomowych.
Tytułowy gatunek to krzew z rodziny różowatych, wprowadzony do uprawy w 1687 r. W stanie naturalnym występuje w Ameryce Północnej. Jest to roślina światłolubna, o szybkim wzroście, osiągająca na dobrych stanowiskach glebowych wysokość do 3 m i nieco większą średnicę. Pędy na starych, dużych, nieformowanych krzewach łagodnie łukowato przewisają. Jedno- i dwuletnie pędy są jasnobrązowe, z dużymi paskami łuszczącej się kory, dekoracyjnej i efektownej w stanie bezlistnym. Liście są sezonowe. Kwiaty liczne, pięciopłatkowe, białe lub kremowobiałe. Owocem jest wielomieszek, osadzony na pozostającym kielichu.
Pęcherznica kalinolistna ma przeciętne wymagania glebowe. Na słabszych i suchych stanowiskach krzewy rosną nieco wolniej i osiągają mniejsze wymiary, na żyznych i wilgotnych rosną silniej i osiągają maksymalne wysokości i średnicę dla gatunku danej odmiany. Rośliny tolerują gleby kwaśne i alkaliczne, znoszą okresowe susze i są dość odporne na zasolenie. Są w pełni mrozoodporne i nadają się do uprawy w całym kraju.
Gatunek ten jest przykładem nielicznych roślin, które odniosły ogromny sukces w światowej produkcji szkółkarskiej w ciągu ostatnich 20 lat. Obecnie, w szkółkach krajowych dostępnych jest 13 odmian pęcherznicy. Dziesięć z nich jest aktualnie zarejestrowanych na liście odmian chronionych prawem w całej UE, a jedna w Polsce.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Kwiaty cięte i rośliny doniczkowe cierpią / Jacek S. Nowak
(Hasło Ogrodnicze 2013 nr 10, s.19-20
Uprawa roślin doniczkowych na stołach zalewowych oraz kwiatów ciętych w systemach bezglebowych stają się coraz bardziej popularne. Mimo stosowania nowoczesnych technologii i przestrzegania ściśle określonych warunków, niekiedy nie da się uniknąć pewnych trudności w ich produkcji.
Stosowanie wody złej jakości może doprowadzić do alkalizacji podłoża lub kumulacji zanieczyszczeń. Także niewłaściwa transpiracja roślin i ich nadmierne nawadnianie przyczyniają się do występowania wielu zaburzeń, jak: chloroza, nekroza, nieprawidłowy wzrost liści, korzeni i pędów, poparzenia słoneczne, zanikanie pylników i słupka oraz deformacja i zmiana barwy kwiatów.
Chloroza – to zjawisko utraty zielonego barwnika liści, które może powodować wiele czynników: bezpośrednich (agrotechnicznych) i pośrednich, wpływających na dostępność składników dla roślin lub ich zdolność do pobierania tych składników.
Nekroza – brązowienie i zamieranie tkanki. Występowanie zaburzenia może być związane z nieprawidłowym nawożeniem lub zbyt niską temperaturą (wody, powietrza), zanieczyszczeniem powietrza czy toksycznością fluoru.
Nieprawidłowy wzrost pędów – objawia się najczęściej zahamowaniem wzrostu wierzchołków pędów i ich zamieraniem, więdnięciem, wybujałym wzrostem lub grubieniem pędów i skróceniem międzywęźli czy słabo rozwiniętymi pędami bocznymi. Wśród przyczyn występowania objawów wymienia się: nieprawidłowe nawożenie, zburzenia w funkcjonowaniu korzeni i tkanek przewodzących, zbyt wysoką temperaturę powietrza, zbyt niską wilgotność podłoża i powietrza, stosowanie nieprawidłowego oświetlenia i silną lub zbyt luźną rozstawę roślin.
Nieprawidłowy wzrost liści – przyczyną zaburzeń jest nieprawidłowe nawożenie, złe warunki oświetlenia, niska wilgotność powietrza, duże wahania wilgotności podłoża, zanieczyszczenia powietrza, toksyczność etylenu.
Nieprawidłowy wzrost korzeni – jest spowodowany czynnikami nawozowymi, nieodpowiednią temperaturą, niewłaściwą wilgotnością powietrza i podłoża.
Poparzenia słoneczne, zanikanie pylników i słupka (problem genetyczny), deformacja oraz zmiana barwy kwiatów (niewłaściwa temperatura).
Opisane objawy nie powinny być kojarzone ze wszystkimi gatunkami roślin ozdobnych. Pomimo pewnych cech wspólnych, wśród niektórych gatunków, a nawet odmian występują inne, charakterystyczne dla danej grupy symptomy.
Oprac. Joanna Radziewicz
