Drobiarstwo
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd prasy rolniczej
Wybrane zagadnienia dotyczące dobrostanu kur niosek w świetle przepisów prawa międzynarodowego, unijnego oraz krajowego / Patrycja Amrozińska
(Polskie Drobiarstwo 2014 nr 9, s.78-81)
stotnym aktem prawnym o zasięgu międzynarodowym jest Europejska konwencja o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich z dnia 10 marca 1976 roku, która weszła w życie w dniu 21 sierpnia 2008 roku. Skupia się ona przede wszystkim na takich obszarach jak: zapewnienie zwierzętom swobody ruchu, odpowiednich warunków technicznych, sanitarnych i żywieniowych.
Ważnym dokumentem unijnym jest Dyrektywa Rady 1999/74/WE z dnia 19 lipca 1999 roku, ustanawiająca minimalne normy ochrony kur niosek. W Polsce najważniejszym aktem rangi ustawowej, związanym z dobrostanem kur niosek, jest ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt, która zawiera ogólne postanowienia, w sprawach szczegółowych odsyłając do odpowiednich przepisów wykonawczych. Ustawa reguluje postępowanie m.in. ze zwierzętami gospodarskimi, które w przypadku producentów drobiu narzuca obowiązek zapewnienia ptakom opieki i właściwych warunków bytowania. Zgodnie z przepisami zabroniona jest obsada zwierząt ponad ustalone normy powierzchni dla danego gatunku, wieku i stanu fizjologicznego.
W przypadku kur niosek Ustawa odnosi się do Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymywaniu gatunków zwierząt gospodarskich, dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej z dnia 15 lutego 2010 roku. W myśl tych regulacji kury nioski powinny być utrzymywane w kurniku lub systemie otwartym, zapewniającym ochronę przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi oraz zwierzętami drapieżnymi. Ponadto konieczne jest zapewnienie ptakom właściwej opieki i warunków bytowych, uwzględniających minimalne normy powierzchni, właściwe oświetlenie pomieszczeń, wentylację, wielkość klatek, powierzchni wybiegu i wyposażenia kurników. Dodatkowo producenci drobiu są zobowiązani do podejmowania działań służących minimalizowaniu poziomu hałasu, jak również zapewnieniu odpowiednich warunków sanitarno-higienicznych.
Oprac. Joanna Radziewicz
Produkcja indyków w Polsce – rys historyczny / Marian Biegański
(Indyk Polski 2014 nr 3, s.18-24)
Przemysłowa produkcja indyków w Polsce została zapoczątkowana w II połowie lat 70. XX wieku w Olsztyńskich Zakładach Drobiarskich. Osiągnięciem w tamtym okresie było wyhodowanie rodzimej rasy indyków do tuczu. W 1980 roku wielkość produkcji osiągnęła poziom 3000 ton. W ciągu kolejnych pięciu lat jej poziom wzrósł dwukrotnie. Ważnym czynnikiem warunkującym ten sukces było rozszerzenie zasięgu terytorialnego tuczu indyków na obszary Lubelszczyzny. W tym okresie rozpoczęto również przetwórstwo mięsa indyczego.
W latach 90. XX wieku, zwłaszcza w drugiej połowie, nastąpiło wyraźne ożywienie produkcji. Oprócz państwowych, zaczęły pojawiać się również ubojnie prywatne. Początkowo funkcjonowały one w dość prymitywnych warunkach, jednak dzięki dostępowi do zachodnich technologii poziom wyposażenia ferm indyczych zaczął się systematycznie poprawiać. Na rynku pojawiły się nowe wytwórnie pasz, specjalizujące się w produkcji pełnowartościowych mieszanek paszowych przeznaczonych dla tych ptaków. Zwiększyła się też możliwość zakupu piskląt z renomowanych ferm indyczych polskich i europejskich. Bardzo szybko wzrosło spożycie mięsa drobiowego, które rocznie wyniosło około 15 kg/osobę.
Od początku XXI wieku utrzymywała się kontynuacja wzrostu produkcji drobiarskiej, w tym indyków, a Polska stopniowo stawała się czołowym producentem drobiu. Począwszy od 2008 roku produkcja indyków w naszym kraju utrzymuje się na poziomie 340-360 tys. ton. Nastąpiła również koncentracja produkcji. W 2012 roku ubój prowadziły 23 zakłady, w tym powyżej 20 tys. ton mięsa pozyskiwano z 8 ubojni. Skupiały one 70 procent produkcji krajowej. Biorąc pod uwagę układ terytorialny, największa produkcja dotyczyła regionu Warmii i Mazur (53 procent) oraz regionu lubusko-wielkopolskiego (33 procent). Największy wpływ na przebieg produkcji drobiarskiej w tym okresie miały uwarunkowania polityczne i gospodarcze związane w wejściem Polski do struktur unijnych. Zanotowano dalszy postęp w technologii tuczu oraz wyposażeniu zakładów ferm indyczych. Hodowcy mają nieograniczone możliwości zakupu wysokiej jakości mieszanek paszowych i piskląt pochodzących z renomowanych hodowli krajowych i zagranicznych. Wzrostowi eksportu towarzyszył wzrost konsumpcji mięsa drobiowego, który w 2012 roku wyniósł 26 kg/osobę. Obecnie średnia wielkość fermy indyczej w Polsce wynosi 5000-6000 m2 powierzchni produkcyjnej do tuczu.
W 2012 roku bilans mięsa drobiowego przedstawiał się następująco: 1600 tys. ton – produkcja, 96 tys. ton – import, 1696 tys. ton – podaż (produkcja + import), 560 tys. ton – eksport, 1156 tys. ton podaż na rynku krajowym (podaż – eksport). Powyższe zestawienie wskazuje na fakt, że około 30 procent mięsa drobiowego jest sprzedawane poza granicami kraju. Obecnie Polska jest trzecim na producentem indyków w Europie i piątym na świecie.
Oprac. Joanna Radziewicz
Bezwzględna walka z gryzoniami / Bartosz Korytkowski
(Indyk Polski 2014 nr 3, s.64-67)
Szkodliwość gryzoni w przypadku ferm drobiu skupia się przede wszystkim na uszkodzeniach budynków inwentarskich i znajdujących się w nich instalacji. Ponadto zwierzęta często są nosicielami chorób, takich jak: salmonelloza, toksoplazmoza, tufus, włośnica czy dżuma. Od schwytanych szczurów bardzo często izoluje się także bakterie z rodzaju Staphylococcus. Spośród wszystkich gryzoni największe zagrożenie epidemiologiczne i sanitarne stanowią: mysz domowa, szczur wędrowny, i szczur śniady.
Naczelną zasadą w walce z gryzoniami jest przeprowadzenie wszystkich niezbędnych zabiegów mających na celu niedopuszczenie do możliwości pojawienia się tych zwierząt w budynkach inwentarskich i pomocniczych. Dotyczy to między innymi właściwego przechowywania pasz i zachowania odpowiednich warunków higienicznych.
W przypadku istniejącej już populacji myszy lub szczurów należy podjąć decyzję o wyborze właściwej metody postępowania. W celu eliminacji gryzoni można zastosować pułapki mechaniczne (rowki chwytne, pułapki zatrzaskowe, pułapki wkopywane z ziemię), czy urządzenia emitujące fale ultradźwiękowe. Jednak największą skuteczność przynoszą metody wykorzystujące środki chemiczne. Popularne jest stosowanie trutek – rododentycydów, których efektem są rozległe krwawienia w organizmie, prowadzące do śmierci. Inną formą chemicznego zwalczania myszy i szczurów jest stosowanie ostrych i szybko działających trucizn np.: fosforku cynku. Ciekawym sposobem jest wykorzystanie witamin z grupy D, które w dużych ilościach zaburzają gospodarkę fosforowo-wapniową. Preparaty chemiczne mogą występować w formie oprysków, granulatów, proszków czy ziaren zbóż. Trutki powinny być rozkładane w strefach ochronnych bądź wzdłuż tras wędrówek zwierząt. Zaleca się także używanie tzw. karmników deratyzacyjnych, zapewniających ochronę i zwiększających trwałość trucizny. Metody stosowane w walce z gryzoniami powinny być stosowane kompleksowo.
Oprac. Joanna Radziewicz
