Uprawa i nawożenie
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Wczesne odmiany jabłoni / Mariusz Podymniak
(Owoce, Warzywa, Kwiaty 2011 nr 19, s. 32-35)
W sadach jabłoniowych zdecydowanie przodują odmiany późne zbierane we wrześniu i październiku, których owoce można długo przechowywać. Na znacznie mniejszą skalę uprawia się odmiany letnie, przeznaczone do bezpośredniej sprzedaży. Ich jabłka nie są tak trwałe jak odmian jesiennych czy zimowych, ale pojawiające się na rynku, jako pierwsze, cieszą się dużą popularnością u konsumenta. Kuszą świeżym wyglądem i specyficznym smakiem. Ich produkcja jest tańsza niż odmian późnych, a ceny zazwyczaj dość korzystne. Do najbardziej popularnych odmian letnich zalicza się:
- Piros – jabłka tej odmiany mają średnicę powyżej 70 mm; aby takie uzyskać konieczne jest przerzedzanie zawiązków, co wykonuje się ręcznie. W przypadku tej odmiany stosuje się dość wysokie dawki azotu, poza tym wykonuje się nawożenie dolistne. Zbiory Pirosa zaczynają się zazwyczaj w ostatnich dniach lipca.
- Delbarestivale – warunkiem uzyskania wyrośniętych i wybarwionych owoców jest odpowiednie cięcie drzew i przerzedzanie zawiązków. Jabłka tej odmiany zbiera się trzykrotnie. Zbiór musi być przeprowadzony w odpowiednim czasie, gdyż jabłka przejrzałe narażone są na pękanie i mogą się osypywać. Po zbiorze, jeśli jest taka potrzeba, owoce tej odmiany można przechowywać w chłodni, nawet do 4 tygodni.
- Paulared – aby uzyskać dobrej jakości owoce tej odmiany konieczne jest przerzedzanie zawiązków, wykonuje się je ręcznie, zrzucając podczas tej czynności nawet połowę zawiązków z drzew. Ważne jest również cięcie letnie, które sprzyja lepszemu wybarwieniu się jabłek. W trakcie uprawy prowadzony jest też intensywny program nawożenie dolistnego.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Materiał szkółkarski / Jan Frąk i in.
(Hasło Ogrodnicze 2011 nr 9, s. 18-21)
W czasie jesieni sadownicy muszą zdecydować, jaki wybrać typ drzewek, odmiany czy podkładki, oraz jakiej jakości drzewka mają zostać posadzone w sadzie. Na polskim rynku szkółkarskim królują dwa typy drzewek, drzewka typu knip-boom – dwuletnie z jednoroczną koroną (z okulacji letniej lub ze szczepienia zimowego) i tradycyjne okulanty, czyli drzewka jednoroczne z okulacji letniej z poprzedniego roku. Jest jeszcze jeden typ drzewek mało popularny w Polsce, a mianowicie drzewka 7-miesięczne, które otrzymuje się jesienią w roku, w którym zostały posadzone w szkółce, a powstają ze szczepienia zimowego i śpiącego oczka.
Do zalet drzewek knip-boom zaliczyć trzeba wczesność wejścia w okres owocowania po posadzeniu w sadzie. Jeżeli będą to drzewka najwyższej jakości, pierwszych owoców można się spodziewać już najbliżej jesieni, a plon każdego z nich może wynosić od 1 kg do 4 kg. Następną zaletą tych drzewek jest możliwość posadzenia ich jesienią bezpośrednio po wykopaniu ze szkółki lub wczesną wiosną. Z racji dwukrotnego zimowania drzewek dwuletnich w gruncie są one bardzie odporne na uszkodzenia zimowe niż jednoroczne okulanty. Aby drzewka dwuletnie szybko weszły w owocowanie, konieczne jest ich intensywne nawożenie i podlewanie wiosną oraz latem. Dodatkowym wymogiem w przypadku tego typu drzewek jest konieczność montażu konstrukcji nośnej bezpośrednio po ich posadzeniu, tak żeby koronki drzewek się nie powyginały.
Tradycyjne okulanty jednoroczne są nieznacznie mniejsze od drzewek typu knip-boom, a ich wymagania są niższe. Zapotrzebowanie tych roślin na składniki pokarmowe jest zdecydowanie mniejsze niż knip-boom, a zachowując wspominane wyżej reżimy technologiczne, również bardzo szybko potrafią wydać plon. Przez 2-3 lata po ich posadzeniu plony tego typu będą niższe niż drzewek dwuletnich rosnących tak samo długo. W następnych latach eksploatacji sadu najczęściej różnice w plonowaniu między tymi dwoma typami drzewek zacierają się i w okresie pełnego ich owocowania plony są porównywalne.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Truskawki na rynnach / Henryk Czerwieński
(Owoce Warzywa Kwiaty 2011 nr 17, s.51-53)
Produkcja truskawek deserowych na rynnach, pomimo znacznych kosztów związanych z budową obiektu i jego wyposażeniem, pozwala na uzyskanie większych dochodów niż produkcja w polu. Ułatwia też zabiegi pielęgnacyjne i zbiór owoców. Możliwość sterowania wzrostem, zapewnienie optymalnych warunków klimatycznych oraz krótki czas uprawy, wpływają na zmniejszenie występowania chorób i szkodników.
Przy budowie stołów z rynien warto zdać się na pomoc wyspecjalizowanych firm, które dobiorą odpowiedni profil rynny i dostosują jej długość do posiadanego przez nas obiektu. Do produkcji truskawek doskonale nadaje się rynna uprawowa o symbolu NKG. Dobrze sprawdza się też starszy typ KG.
W Polsce uprawa truskawek na podniesionych stołach prowadzona jest w niewielu gospodarstwach. Przed ustaleniem składu pożywki konieczna jest w tym przypadku analiza wody, zarówno pod względem składu chemicznego, jak i parametrów uprawowych. Należy też zwrócić uwagę na rodzaj zastosowanego podłoża. Doniczki nie wymagają drenażowania, natomiast matę, jeśli nie wykonano w niej otworów drenażowych, należy odpowiednio przyciąć, zgodnie ze spadkiem rynny. W okresie wytwarzania systemu korzeniowego pożywka powinna być bogata w fosfor i mikroelementy, natomiast w kolejnym etapie rozwoju roślin przygotowuje się pożywkę zrównoważoną, zawierającą azot, potas i wapń w stosunku 1: 1: 1. W momencie wchodzenia roślin w okres owocowania w składzie pożywki należy uwzględnić większą ilość potasu. Optymalne pH dla truskawki wynosi 5,5-6, EC pożywki od 1,2-1,7 (w dni słoneczne) do 1,7-2,5 (w dni pochmurne), a przelew około 20 proc.
Koszty założenia 1 ha plantacji truskawek na rynnach pod daszkami wynosi około 482 tys. zł, przy czym należy pamiętać, że jest to inwestycja na kilka lub kilkanaście lat. Zakładając, że cena owoców wynosi 10 zł/kg, a plonowanie 0,4 kg na sadzonkę, za owoce zebrane z 1 ha plantacji można uzyskać około 462 tys. zł
Oprac. Joanna Radziewicz
Słoniowy czosnek / Magdalena Świąder
(Działkowiec 2011 nr 9, s.61)
Czosnek słoniowy pod względem morfologicznym jest zbliżony do pora. Rośliny osiągają wysokość do 60 cm i mają płaksie liście. Podziemną cześć stanowi cebula, która podobnie jak u czosnku zwyczajnego jest podzielona na ząbki. Są one jednak zdecydowanie większe, różnią się kształtem, smakiem i zapachem. Jest to również materiał rozmnożeniowy tej rośliny. Masa przeciętnej główki czosnku słoniowego zamyka się w granicach 300-500 g.
Czosnek słoniowy najlepiej rośnie w bogatej, głęboko uprawianej i dobrze przepuszczalnej glebie, na stanowiskach słonecznych. Wysadzanie ząbków przeprowadza się w marcu, sierpniu bądź wrześniu. Po kilku miesiącach cebule są gotowe do zbioru. Najlepiej przeprowadzić go w momencie żółknięcia liści i zasychania kwiatów. Wykopuje się wówczas całe rośliny i wiesza cebule z częścią łodyg w zacienionym miejscu. Można je w ten sposób przechowywać do 8-10 miesięcy.
Czosnek słoniowy charakteryzuje się delikatnym, słodkawym smakiem. Jego ząbki są duże, łatwo się obierają i nadają się do spożycia na surowo. Młode pokrojone liście mogą być użyte do sałatek lub do dekorowania potraw. Są bogate w witaminy A, C i E oraz w składniki mineralne. Czosnek może być również wykorzystywany, jako roślina ozdobna.
W Polsce czosnek słoniowy cieszy się coraz większą popularnością, jako roślina uprawna, chociaż bywają trudności z dostępnością materiału rozmnożeniowego.
Oprac. Joanna Radziewicz
