Bajka zwierzęca jako element kultury ludowej
- Szczegóły
- Kategoria: Kultura i tradycje ludowe
Bajka zwierzęca jako forma opowieści o zwierzętach lub o zwierzętach i ludziach wywodzi się jeszcze ze starożytności. Jej ludowa forma kształtowała się pod wpływem bajek literackich. Została utrwalona przez etnografów w XIX i na początku XX wieku.
Zgodnie z definicją Juliana Krzyżanowskiego ujętą w „Słowniku Folkloru Polskiego”, ludowa bajka zwierzęca to krótkie opowiadanie, którego bohaterami są zwierzęta, zwierzęta i ludzie, a niekiedy nawet tylko ludzie, a które ma zawsze morał wyrażony w zakończeniu zwanym epimythion. Gatunek ten dzieli się na trzy grupy:
- Bajkę ezopową, która do literatury ludowej wchodzi tylko wyjątkowo, tracąc swoje zabarwienie moralistyczne,
- Okruchy epiki zwierzęcej, zwłaszcza pomysłowe kawały sprytnego lisa oraz częściowo niepowodzenia głupawego niedźwiedzia,
- Właściwe bajki zwierzęce w rodzaju „Zwierząt w chacie zbójeckiej” (T 130) lub bajki wschodniej o „Wdzięcznych zwierzętach i niewdzięcznym człowieku” (T 160).
W tradycji polskiej występują wszystkie trzy rodzaje, przy czym ten ostatni jest najliczniejszy i najbogatszy.
Kotlarstwo to jeden z „ginących zawodów”,niegdyś niezwykle dochodowy i prestiżowy. Dzisiaj,zarówno kotlarze jak i inni zapomniani rzemieślnicy zaczynają na powrót być coraz bardziej potrzebni. Tradycja wykonywania przedmiotów, dbałość o szczegół, urok nie tylko procesu produkcji, ale również piękno produktu już wykonanego stają się marką, w kierunkuktórej spogląda coraz więcej konsumentów.