Rośliny ozdobne
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Produkcja róż na płatki / Adam Marosz
(Szkółkarstwo 2016 nr 6, s. 66-69)
Obecnie, dość popularne na świecie stało się zakładanie plantacji róż z przeznaczeniem na zbiór płatków tych roślin. Głównymi ośrodkami uprawy róż do tego celu oraz do produkcji olejku różanego są: Bułgaria, Turcja, Francja, Chiny i Maroko.
Płatki zbiera się z kwiatów lekko przekwitających, ale kiedy mają jeszcze wyraźną barwę typową dla odmiany. Wydajność płatkowa krzewów jest bardzo różna, zależy od gatunku i odmiany. Do najbardziej cennych należą pełnokwiatowe, przyjemnie pachnące odmiany róż historycznych (‘Louise Odier’, ‘Charles de Mills’, ‘Rose de Rescht’), niektóre róże angielskie, czy formy naturalne. Jeden kwiat dostarcza przeciętnie kilkudziesięciu płatków o masie 6-10 g. Z 4-6 letniego krzewu można zebrać już 180-300 g świeżych płatków.
Olejki eteryczne uzyskuje się metodami destylacji parowej, ekstrakcji lub wyciskania. Aby otrzymać 1 kg olejku różanego potrzeba 3-4 t płatków (plon z 1-1,5 hektarowej plantacji).
Róże polecane do uprawy na płatki to:
- Róża damasceńska – to mieszaniec kilku gatunków róż, ceniony ze względu na głęboki i przepiękny zapach kwiatów. Płatki są powszechnie wykorzystywane w przemyśle perfumeryjnym i spożywczym, a największym rejonem jej uprawy jest Bułgaria.
- Róża francuska – osiąga wysokość 1 m, daje odrosty korzeniowe. Krzewy te są mało wydajne z uwagi na pojedyncze lub półpełne kwiaty.
- Róża stulistna – to mieszaniec kilku gatunków róż. Kwiaty ma pełne, ciężkie, w barwach bieli, różu i czerwieni, o wspaniałym zapachu.
- Róża pomarszczona – to gatunek dalekowschodni, bardzo odporny na suszę, dobrze rosnący na słabych glebach, ale mało wydajny w celu produkcji płatków.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Bukszpan popularny, lecz nieznany. Cz. I / Andrzej Kujawa
(Szkółkarstwo 2016 nr 6, s. 8-12)
Bukszpan (Buxus) to krzew często spotykany w naszych ogrodach, choć mało kto wie, że obejmuje około 30 gatunków na całym świecie. W Polsce uprawiane są trzy gatunki: bukszpan wiecznie zielony z licznymi odmianami, następnie drobnolistny oraz koreański. Krzew ten wykorzystywany jest głównie jako materiał do tworzenia niskich żywopłotów czy symetrycznych ciętych wzorów w ogrodach barokowych z karłowych odmian. Bukszpan jest dobrą rośliną do cięcia w formie piramid, kul, stożków i innych figur, zarówno okazów w gruncie, jak i tych posadzonych w pojemnikach.
Bukszpan wiecznie zielony rośnie naturalnie na południu Europy, w północnej Afryce i Azji Mniejszej, gdzie dorasta nawet do wysokości 8-10 m. Gatunek ten jest długowieczny i żyje kilkaset lat. Jest zawsze zielony, a w naszej strefie klimatycznej dorasta do wysokości 3-4 m.
To mało wymagający krzew, potrafiący dostosować się do różnych stanowisk. Dobrze rośnie na każdej przeciętnej glebie piaszczysto-gliniastej. Wymaga zasadowego odczynu podłoża, najbardziej nadaje się na wystawy półcieniste i jest to dla niego miejsce optymalne. Ma niewielkie wymagania wilgotnościowe i jest odporny na suszę. Gorzej natomiast znosi tzw. suszę fizjologiczną na przedwiośniu, może wówczas zasychać. Dlatego w tym okresie żywopłoty tego gatunku można okrywać np. siatką cieniującą.
Bukszpan wiecznie zielony to gatunek całkowicie mrozoodporny na zachodzie kraju. Na wschodzie gatunek ten wymaga staranniejszego dobrania stanowiska i okrywania podczas bardzo ostrych zim, a także podlewania późną jesienią.
Dużym problemem, w ostatnich latach, są choroby pochodzenia grzybowego, w wyniku których liście bukszpanu brązowieją, obumierają i opadają. Choroba ta powoduje dość duże straty w miejscach, gdzie nie dba się o higienę i profilaktykę w ochronie.
Zdecydowaną większość odmian można bardzo łatwo rozmnażać z sadzonek półzdrewniałych i zdrewniałych, a wydajność ukorzeniania dochodzi często do 100 proc. Taksony w rodzaju Buxus można rozmnażać przez cały rok, jednak termin wczesnowiosenny wydaje się najbardziej praktyczny.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Krokusy / Dariusz Sochacki
(Działkowiec 2017 nr 2, s. 8-9)
Największą popularnością cieszą się krokusy tzw. wielkokwiatowe, jak: biała ‘Jeanne d’Arc’, niebieskofioletowe ‘Remembrance’, ‘Early Perfection’, ‘Grand Maitre’ i ‘Flower Record’ oraz wielobarwne ‘Pickwick’, ‘Striped Beauty’ i ‘King of the Striped’.
Krokusy dobrze rosną na stanowiskach słonecznych lub lekko cienistych. Preferują gleby próchniczne, przepuszczalne i wilgotne. Na rabatach, w kwietniu należy je dokarmiać 80 g nawozu wieloskładnikowego na 1 m3, w 2-3 dawkach. Większość odmian kwitnie wiosną, są jednak gatunki kwitnące jesienią w stanie bezlistnym. Należą do nich: krokus okazały, turecki, kurdyjski i nadobny.
Siew odmian kwitnących wiosną przeprowadza się we wrześniu lub na początku października, w odstępach 10-15 cm. Bulwy wykopuje się na początku lub w połowie czerwca (gdy liście zaczną zasychać). Są one jednoroczne. Na miejsce matecznej powstają dość licznie bulwy potomne, które należy osuszyć i oczyścić, a dopiero potem oddzielić bulwy przybyszowe. Do czasu sadzenia przechowuje się je w przewiewnym pomieszczeniu, w temperaturze 17-200C.
Krokusy mogą rosnąć na tym samym stanowisku przez kilka lat. Sadzi się je na rabatach, w ogródkach skalnych, na trawnikach lub w większych pojemnikach.
Oprac. Joanna Radziewicz
