Rośliny ozdobne
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Bzy - kiedy znów zakwitną? / Danuta Pyza-Grzybowska
(Owoce Warzywa Kwiaty 2012 nr 1, s.113-115)
Obecnie w Polsce niewielu jest producentów zajmujących się pędzeniem lilaków pospolitych pod osłonami, wymaga to bowiem nie tylko ogromnej wiedzy, ale przede wszystkim doświadczenia i intuicji.
Pierwszym etapem do uzyskania kwitnących gałązek bzów jest produkcja podkładek. Najlepszym materiałem jest w tym przypadku bez zwyczajny. Nasiona pozyskane w listopadzie wysiewa się pod koniec stycznia do skrzynek w szklarni, w podłoże złożone z torfu i piasku. Przykrywa się je folią i w temperaturze powyżej 200C, przy wysokiej wilgotności kiełkują one przez okres 3 tygodni. Następnie około 3-centymetrowe siewki pikuje się gęsto do skrzynek, a na przełomie kwietnia i maja sadzi do gruntu. W październiku podkładki wykopuje się, sortuje, wiąże w pęczki i dołuje w odkrytym gruncie. Jeszcze w tym samym miesiącu, lub na wiosnę następnego roku sadzi się je w polu, w połowie sierpnia przeprowadza się zabieg okulizacji, a na wiosnę następnego roku przycinany jest czop. Rośliny nawozi się wiosną i jesienią.
Raz na trzy lata dobrze jest wykopać krzewy i umieścić je gęsto w dołowniku, aż do granicy więdnięcia. Następnie przenosi się je do tunelu foliowego. Na wczesne grudniowe terminy kwitnienia zapewnia się przez okres 10-14 dni temperaturę 30-350C i bardzo wysoką wilgotność powietrza. Po kolejnych 7-10 dniach w obniżonej już temperaturze (20-250C) i wilgotności rozpoczyna się kwitnienie.
Krzewy liliaków (okulizowane w polu) przeznaczone do przyspieszenia przesadza się do odkrytego gruntu i nakrywa folią. W tunelu temperatura powinna kształtować się na poziomie 200C, a podwyższoną wilgotność uzyskuje się dzięki umiarkowanemu podlewaniu raz w tygodniu. Kwitnienie następuje w maju-kwietniu.
Kwitnące pędy długości 40-100 cm ścina się, gdy minimum 1/3 kwiatów w kwiatostanie jest rozwinięta. Sezon sprzedaży rozpoczyna się pod koniec listopada a kończy w połowie maja.
Oprac. Joanna Radziewicz
Nawożenie pelargonii / Piotr Chohura
(Owoce, Warzywa, Kwiaty 2012 nr 2, s. 103-104)
W uprawie pelargonii niedobór składników pokarmowych wydłuża czas produkcji i obniża jakość roślin, a ewentualny nadmiar może powodować pogorszenie ich stanu. Utrzymywanie właściwego stężenia składników pokarmowych w środowisku korzeniowym jest podstawowym warunkiem uzyskania roślin dobrej jakości.
Odczyn podłoża. W produkcji pelargonii odczyn podłoża powinien być lekko kwaśny, w granicach pH 6,0-6,7. Większość podłoży stosowanych w uprawie pelargonii jest obecnie przygotowywana na bazie torfu wysokiego z domieszkami innych składników, np. włókna kokosowego lub perlitu. Torf wysoki będący podstawowym składnikiem podłoża jest kwaśny, a jego pH oznaczone w wodzie wynosi zwykle 3,5-4,5. Podłoże musi być więc odkwaszone przed rozpoczęciem uprawy. W uprawie pelargonii nie należy używać twardej wody do podlewania, bowiem może to doprowadzić do alkalizacji, pojawienia się białych plam na liściach, które obniżają wartość dekoracyjną roślin.
Nawożenie podstawowe. Przygotowując podłoże przed sadzeniem pelargonii należy doprowadzić zawartość składników pokarmowych do poziomu, który wystarczy na pierwsze 2-3 tygodnie uprawy. Po dobrym ukorzenieniu się pelargonii rośliny nawozi się pogłównie. Przygotowując podłoże można wykorzystać nawozy pojedyncze lub wieloskładnikowe. Dawka takiego nawozu wynosi zazwyczaj 1,0-1,5 kg/m3 podłoża, tak aby uzyskać następującą zasobność: azot 150-200; fosfor 80-100; potas 120-150; magnez 50-75. Podłoża zasobne, np. zawierające dodatek kompostu, powinno się przed rozpoczęciem uprawy poddać analizie, i odpowiednio zmniejszyć dawkę nawozu mineralnego.
Jednorazowe nawożenie podstawowe, przed sadzeniem rozsady stosuje się w przypadku, użycia nawozów wolno działających, o kontrolowanym uwalnianiu składników pokarmowych. W uprawie pelargonii należy zastosować nawóz o okresie uwalniania składników 3-4 miesiące.
Nawożenie pogłówne można rozpocząć, gdy korzenie pojawią się w dolnej części doniczki i są widoczne w otworach drenażowych.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Rośliny wody głębokiej / Adam Marosz
(Działkowiec 2012 nr 2, s. 41)
Rośliny wody głębokiej uprawiane są na dnie stawu, w specjalnych pojemnikach lub w gruncie. Wymagają wody od głębokości 60 do 150 cm. Do grupy tej należą rośliny uważane za symbol oczka wodnego, takie jak:
- Grążel żółty – należy do roślin chronionych, w uprawie wymaga wody co najmniej 80 cm głębokości. Bardzo dobra zimotrwałość. Kwiaty pojawiają się od maja do sierpnia.
Grzybień biały – jest okazałą byliną wodną zakwitającą na początku lata. Kwiaty są białe o dużym środku, pachnące i okazałe. Rośliny te lubią słoneczne stanowisko i żyzne podłoże. W dużych stawach grzybienie można sadzić bezpośrednio w gruncie, na dnie zbiornika, w małych – zaleca się uprawę w koszach. Zimotrwałość jest różna w zależności od odmiany.
Grzybieńczyk wodny – z wyglądu przypomina grzybienie, ma żywozielone liście unoszące się na wodzie i małe, żółte kwiaty, pojawiające się w czerwcu i lipcu. Wymaga wody głębokiej na 50-70 cm i słonecznego stanowiska. Należy do roślin ginących w Polsce i znajduje się pod ścisłą ochroną. Bardzo dobra zimotrwałość.
Rdestnica pływająca – nadaje się na wodę płytką i głęboką. Jej łodygi mogą sięgać nawet kilku metrów. Wyrastają z nich szerokie, owalne liście, z wierzchu zielone, spodem brązowe. Kwiaty są drobne i niepozorne, rozwijają się latem. Roślina szybko się rozrasta, stąd jest polecana do większych zbiorników. Dobra zimotrwałość.
Żabiściek pływający – dzięki liściom wyrastającym z cienkiego i krótkiego kłącza roślina niemal unosi się na wodzie. Kwitnie od maja do sierpnia, kwiaty są białe, pachnące i drobne. Jesienią zielone części zamierają, a kłącze zimuje na dnie stawu.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Niezawodna szeflera / Agata Woźnica
(Mój Piękny Ogród 2012 nr 1, s. 22-23)
Szaflera pochodzi z tropikalnych i subtropikalnych obszarów Azji i Nowej Gwinei, gdzie rośnie w formie drzewiastej lub krzewiastej. Rodzaj obejmuje kilka gatunków uprawianych jako rośliny doniczkowe o ozdobnych liściach. Niestety, w warunkach naszego klimatu szaflera nie zawiązuje kwiatów. Roślina osiąga wysokość 1,2–5 metrów, ma długoogonkowe dłoniastozłożone liście składające się z 7-16 skórzastych i błyszczących listków tworzących piękne parasole.
Szeflera czuje się dobrze prawie w każdym mieszkaniu. Preferuje stanowiska słoneczne z rozproszonym światłem, chociaż dobrze rośnie też w zacienionych miejscach. Roślina nie toleruje przeciągów. Temperatura uprawy powinna wynosić 16-200C, a w okresie zimowym 13-180C. Szeflerę dobrze jest podlewać 2-3 razy w tygodniu i utrzymywać stale wilgotne podłoże. Zimą wystarczy nawadniać ją tylko raz w tygodniu. Warto też przez cały rok zraszać liście miękką wodą.
W okresie wzrostu (latem) rośliny co 14 dni powinno się zasilać zmniejszoną dawką nawozu płynnego, natomiast jesienią i zimą zabieg ten wystarczy przeprowadzić raz w miesiącu. Młode rośliny o przyrostach dochodzących do 30 cm rocznie wymagają zmiany pojemnika nawet dwa razy do roku, starsze – raz na rok, co dwa lata lub rzadziej. Wzrost roślin można przyhamować poprzez przycięcie pędów do miejsca wyrastania liścia, natomiast uszczykiwanie wierzchołków sprzyja rozkrzewianiu. Wysokopienną roślinę można uzyskać poprzez ucięcie wierzchołka starszego okazu.
Szeflerę rozmnaża się poprzez wysiew nasion, odkłady powietrzne lub sadzonki wierzchołkowe. Ukorzenienie powinno się prowadzić w mieszance torfu i piasku w temperaturze 22-250C.
Roślina jest szczególnie polecana do uprawy w dużych chłodnych werandach, ogrodach zimowych czy jasnych korytarzach. Zawiera substancje, które mogą powodować podrażnienia skóry i śluzówki.
Oprac. Joanna Radziewicz
