Produkcja zwierzęca
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Warunki zootechniczne w gołębnikach - dobrostan utrzymywanych w nich ptaków, cz. I / Bartosz J. Tochowicz, Marcin W. Lis
(Polskie Drobiarstwo 2012 nr 3, s. 33-35)
Już od czasów starożytnych hodowcy gołębi starali się zapewnić ptakom pomieszczenia zgodne z nich upodobaniami. Współcześnie, do hodowli tych zwierząt wykorzystuje się już istniejące budynki, zapewniające ptakom wygodę i bezpieczeństwo.
Najprostszym rodzajem gołębnika są umieszczone pod okapami dachów skrzynki lęgowe. Spotykane są także formy słupowe montowane 2-3 metry nad ziemią. Niestety, w obu przypadkach zdarzają się wady konstrukcyjne, utrudniające kontrolę, żywienie oraz pielęgnację tych ptaków. Poza tym gołębniki te mogą być używane wyłącznie dla małych stad gołębi pospolitych.
Większe hodowle zamieszkują zazwyczaj specjalnie dla nich przystosowane pomieszczenia na strychu lub poddaszu budynku mieszkalnego, gospodarczego czy inwentarskiego. Położenie takiego gołębnika sprzyja gołębiom pocztowym ras lotnych, ponieważ lubią one startować z miejsc zlokalizowanych wysoko. Niskie budynki są bardziej odpowiednie dla ras cięższych. Niektórzy badacze uważają, że gołębniki powinny być umieszczone w pobliżu przewodu kominowego, co zapewnia ptakom dostateczną ilość ciepła w okresie zimowym. Inni, że najlepiej jest unikać źródeł ciepła w obrębie tych pomieszczeń, ponieważ pobudza to ptaki do wcześniejszego łączenia się w pary, a w lecie niepotrzebnie podnosi ciepłotę wnętrza oraz sprzyja rozwojowi pasożytów i insektów. Niemniej jednak podstawowym obowiązkiem każdego hodowcy jest zapewnianie ptakom właściwych warunków mikrobiologicznych.
Do utrzymywania bardzo licznej obsady gołębi najlepsze są naziemne budynki wolnostojące, zbudowane z drewna lub płyt drewnopochodnych, nazywane ogrodowymi. Dobrze, aby stały one na słupach, miały ocieplone przegrody budowlane, jednolitą podłogę oraz odpowiednio zaprojektowany system wentylacji. Powinny być także wyposażone w woliery, umożliwiające ptakom bezpieczne przebywanie na powietrzu i słońcu. Dużą zaletą jest ich funkcjonalność, a przez to wygoda i mniejsze nakłady pracy w prowadzeniu hodowli. Wadą, stosunkowo wysokie koszty budowy i większe narażenie na działanie niekorzystnych czynników atmosferycznych, w przypadku ich nieodpowiedniej budowy.
Duży wpływ na zachowanie i usposobienie tych ptaków ma usytuowanie gołębnika. Pomieszczenia powinny znajdować się nad poziomem ziemi, w cichym i spokojnym miejscu. Za najbardziej niekorzystną uważa się orientację w kierunku południowym lub południowo-wschodnim zarówno w przypadku frontu, jak i wszystkich otworów ściennych.
Oprac. Joanna Radziewicz
Amatorski chów bażantów gatunków wysokogórskich, cz. IV / Monika Łukasiewicz, Jacek Jędrzejewski, Anna Siennika
(Polskie Drobiarstwo 2012 nr 3, s. 44-45)
Bażanty górskie są dość odporne na niskie temperatury i przy ich chowie z powodzeniem sprawdzają się woliery całoroczne. Jednak ze względu na wrażliwość ptaków na wilgoć zaleca się, aby były one przynajmniej częściowo zadaszone i osłonięte od wiatru. Konieczne jest również ich zabezpieczenie przed drapieżnikami. W warunkach europejskich, zwłaszcza w okresie letnim zwierzęta należy chronić przed nadmiarem słońca, dlatego istotne jest odpowiednie usytuowanie wolier oraz kierunek, w którym ustawione są otwarte ściany klatki. Należy też zadbać o ich właściwą wielkość – za duże powodują dziczenie ptaków, za małe mogą być powodem agresji samców.
Ważnym czynnikiem przy urządzaniu klatek dla bażantów jest określenie charakteru woliery – ekspozycyjnego bądź hodowlanego. Niezbędnym elementem wyposażenia klatek jest roślinność, która pełni rolę schronienia, a właściwie dobrana zapewnia zajęcie w ciągu dnia. Wśród gatunków stosowanych do nasadzeń w wolierach należy wymienić: sosnę, świerk, jałowiec, jarząb, czarny bez, irgę oraz krzewy owocowe (np. porzeczki). Zaleca się także wydzielenie części, w której będzie rosła zielonka.
Ważną rolę przy organizacji przestrzeni dla bażantów odgrywają grzędy oraz elementy służące ptakom do lęgów, takie jak podstawy pod gniazda. Należy też zwrócić uwagę na podłoże, które powinno być jak najbardziej przepuszczalne.
Oprac. Joanna Radziewicz
Walory odżywcze mięsa drobiowego / Tomasz Borowy, Mariusz S. Kubiak
(Gospodarka Mięsna 2012 nr 3, s. 24,26)
Światowa produkcja i konsumpcja mięsa drobiowego wzrosła średnio o 5 proc. Rosnącej popularności tego surowca towarzyszy nie tylko bogactwo form kulinarnych, ale też szybki rozwój technologii jego przetwórstwa.
Na uwagę zasługuje przede wszystkim dynamiczny rozwój hodowli kurcząt-brojlerów, których udział w ogólnej produkcji wynosi ponad 80 proc. Mięso pozyskane w wyniku uboju tych zwierząt charakteryzuje się bardzo korzystnym składem chemicznym, a szczególnie wysokim stosunkiem ilości białka do tłuszczu.
Wśród kur wyróżnia się trzy typy użytkowe: lekki (nieśny), średniociężki (ogólnoużytkowy) i ciężki (mięsny). Obecnie ptaki te są wykorzystywane głównie do produkcji jaj konsumpcyjnych i wylęgowych oraz do reprodukcji. Tuszki kur nieśnych są z reguły słabo umięśnione, a ich mięso cechuje gorsza jakość. Znacznie lepszą jakość uzyskuje się od tuszek kur mięsnych.
Indyki hoduje się wyłącznie dla mięsa. Charakteryzują się one dobrym umięśnieniem i korzystnym stosunkiem mięsa do kości. Mięso indycze stanowi znakomity surowiec dla przetwórstwa i gastronomii. Podobnie jak w przypadku kur, wyróżnia się tutaj trzy typy ptaków: lekki, średni i ciężki.
Kaczki hoduje się w Polsce głównie w celu pozyskania mięsa, natomiast w innych krajach także do produkcji jaj. Zaletą hodowli tych ptaków jest szybkie tempo ich wzrostu, umożliwiające ubój nawet w siódmym tygodniu życia, duża zdolność do przystosowania się do trudnych warunków środowiskowych, zdrowotność oraz stosunkowo niskie wymagania pokarmowe. W naszym kraju do produkcji przemysłowej wykorzystuje się najczęściej rasy: pekin i piżmowe. Pierwsze z nich charakteryzują się znacznym otłuszczeniem tuszek i niskim stosunkiem masy mięśnia piersiowego do masy ciała. Znacznie niższym otłuszczeniem i lepszym rozwojem mięsa piersiowego cechują się kaczki piżmowe, o upierzeniu kolorowym. Wyróżnia się trzy typy kaczek: lekki, średni i ciężki.
W Polsce dominującą rasą gęsi są gęsi białe kołudzkie, które charakteryzują się dużą wydajnością rzeźną, dobrym umięśnieniem, stosunkowo niewielkim udziałem tłuszczu oraz kruchym mięsem.
Gęsina i mięso kacze jest ciemne, dość kruche i bardziej aromatyczne niż mięso kurze i indycze, ponieważ zawiera większe ilości tłuszczu, który wpływa na smak, zapach, soczystość i kruchość mięsa drobiowego. Cechy te w dużej mierze zależą także od wieku, płci i sposobu żywienia ubijanego ptactwa. Mięso drobiowe jest cenione ze względu na dużą zawartość białka i nienasyconych kwasów tłuszczowych oraz małe ilości kolagenu i tłuszczu. Największe ilości białka występują w mięsie indyków, chudych kurcząt, dzikich kaczek i strusi, zaś najmniejsze w mięsie z gęsi. Zawartość tłuszczu jest bardzo zróżnicowana i zależy od: gatunku drobiu, wieku, pory roku i sposobu żywienia. Większe predyspozycje do gromadzenia tłuszczu ma drób wodny. Ponadto zawiera ono witaminy i substancje mineralne.
Cechą najbardziej docenianą przez konsumentów mięsa drobiowego jest smak. Mięso młodych ptaków jest bardziej kruche i mniej kaloryczne niż drobiu starszego. Tłuszcze drobiowe, zawierające kwasy tłuszczowe o znacznym stopniu nienasycenia, mają niską temperaturę topnienia, łatwo się upłynniają, co decyduje o szybkości ich przyswajania. Są polecane do spożycia dla osób starszych, dzieci, osób pracujących umysłowo oraz będących na diecie.
Oprac. Joanna Radziewicz
