Być „przy nadziei” – rodzinne tradycje i obyczaje w Polsce
- Szczegóły
- Kategoria: Tradycje ludowe i obyczaje
Zapowiedź nowego życia, trwania rodziny i zbiorowości od najdawniejszych czasów kojarzona była przede wszystkim z płodnością kobiety. Rola kobiety w tym wszystkim wydawała się najważniejsza: to ona nosi dziecko pod sercem przez dziewięć miesięcy, a potem wydaje je na świat. Mówi się, więc, że jest rodzicielką życia. Macierzyństwo jest zawsze niezaprzeczalne i niewątpliwe, chociażby w aspekcie biologicznym. Podczas gdy ojcostwo, równie przecież doniosłe i ważne, wymagało jednak zawsze stosownego potwierdzenia, uznania potomka poprzez postawę mężczyzny, poprzez akcje obrzędowe i stosowne rytuały.
W okresie rozbiorów charakterystyczna dla kuchni staropolskiej obfitość posiłków ustąpiła miejsca ich wykwintności. Zaczęły pojawiać się nowe potrawy, zmienił się sposób ich przyrządzania, a na stołach zagościł obowiązkowy odtąd widelec. W okresie dwudziestolecia międzywojennego upowszechniły się zwyczaje żywieniowe oraz sposób myślenia o jedzeniu i roli posiłków w życiu codziennym i świątecznym, który wcześniej był charakterystyczny tylko dla warstw wyższych.