Sadownictwo
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Strategiczny element współczesnego sadownictwa / Mariusz Podymniak
(Owoce Warzywa Kwiaty 2013 nr 2, s.20-23)
W ostatnich latach dolistne nawożenie roślin znacznie zyskało na popularności wśród polskich sadowników. W połączeniu z innymi zabiegami agrotechnicznymi (cięcie, przerzedzanie zawiązków, regulacja wzrostu, stosowanie hormonów roślinnych), pozwala ono na uzyskiwanie corocznych, wysokich plonów jabłek bardzo dobrej jakości. Obecnie jest to główny czynnik decydujący o opłacalności produkcji sadowniczej.
Sugestie holenderskich doradców wpłynęły na większą dbałość o dobre odżywianie i kondycję liści drzew owocowych, o które należy zadbać od początku wzrostu owoców, a więc od pokazywania się pąków kwiatowych. Aby uzyskać zamierzony efekt niezbędne jest dolistne nawożenie takimi pierwiastkami jak: magnez, potas, cynk, bor i żelazo. Wykonanie tych zabiegów daje bowiem możliwość szybkiej interwencji w sytuacji wystąpienia niekorzystnych warunków w uprawie i przyspieszenie procesów regeneracyjnych w roślinie oraz ograniczenia niekorzystnych warunków czynnika stresowego.
Obecnie polski rynek obfituje w środki przeznaczone do nawożenia dolistnego. Pojawia się coraz więcej produktów kompleksowych, o składzie dopasowanym do potrzeb roślin w danej fazie wzrostu, a także duża ilość nawozów aminokwasowych, podtrzymujących i wspomagających proces wzrostu. Ciekawą grupę nawozów dolistnych stanowią fitohormony roślinne, za pomocą których można wpływać na pewne reakcje wzrostowe roślin.
Nowym kierunkiem jest wykorzystanie niektórych nawozów w walce z chorobami i szkodnikami roślin. Dobrym przykładem mogą być tutaj tzw. nawozy „U”, po zastosowaniu których na powierzchni roślin powstaje środowisko niekorzystne dla bytowania patogenów czy żerowania agrofagów oraz nawozy na bazie fosforynu amonu. Wybierając produkty do nawożenia dolistnego, trzeba zwrócić uwagę na zawartość poszczególnych pierwiastków, dodatkowych komponentów oraz balastu. Ważną cechą nawozów dolistnych jest również ich czystość i rozpuszczalność w wodzie.
Oprac. Joanna Radziewicz
Odmiany śliw o późnym terminie dojrzewania / Zygmunt S. Grzyb
(Owoce Warzywa Kwiaty 2013 nr 2, s.75-77)
Do grupy mniej znanych, a obiecujących śliw można zaliczyć odmiany:
Topking – odmiana niemiecka. Drzewa owocują obficie i regularnie. Owoce lekko wydłużone, pokryte ciemnoniebieską skórką. Miąższ jasnożółty, soczysty, słodki. Pestka łatwo oddziela się od miąższu. Odmiana tolerancyjna na szarkę i moniliozę.
Węgierka Sientiabrskaja – odmiana plenna. Owoce o ciemnoniebieskiej skórce i zielonożółtym, słodkim miąższu. Pestka łatwo oddziela się od miąższu.
Kantata – owoce są duże, pokryte ciemnoniebieską skórką. Miąższ soczysty, słodko-kwaśny. Pestka łatwo oddziela się od miąższu.
Nenka – owoce duże, o ciemnoniebieskiej skórce z jasnymi cętkami, pokryta woskowym nalotem. Miąższ zielonożółty, smaczny. Pestka łatwo oddziela się od miąższu. Odmiana plenna.
Haroma – odmiana plenna, tolerancyjna na szarkę. Owoce o lekko wydłużonym kształcie, pokryte niebieskofioletową skórką. Miąższ zielonożółty, umiarkowanie smaczny. Pestka łatwo oddziela się od miąższu.
Presenta – drzewa są wytrzymałe na mróz i odporne na szarkę. Owoce o bordowogranatowej skórce, pokrytej szarym nalotem. Miąższ bardzo twardy, żółty. Pestka łatwo oddziela się od miąższu.
Węgierka Donieckaja Duża – owoce średniej wielkości, o ciemnoniebieskiej skórce i zielonożółtym, smacznym miąższu. Pestka łatwo oddziela się od miąższu.
Topend – owoce o bordowofioletowej skórce, pokrytej lekkim nalotem woskowym i zielonożółtym, smacznym miąższu. Pestka dobrze oddziela się od miąższu.
Tophit Plus – owoce duże, o granatowej, pokrytej woskowym nalotem skórce, zielonożółtym, słodkim miąższu. Odmiana plenna, tolerancyjna na szarkę.
Uśmiech Jesieni – odmiana średnio plenna, o dużych owocach, pokrytych żółtobrązową skórką, Miąższ żółtozielony, kwaskowaty. Pestka niezbyt dobrze oddziela się od miąższu.
Oprac. Joanna Radziewicz
Sad wiśniowy w nowym wydaniu / Augustyn Mika
(Owoce, Warzywa Kwiaty 2013, nr 1, s. 62-64)
Uprawa wiśni zaczyna się odnawiać po zapaści, jaka miała miejsce kilka lat temu. Wynika to z korzystnych cen owoców. Poza tym uprawa tych owoców na Węgrzech, w Serbii i Turcji nie rozwija się tak dynamicznie, jak prognozowano.
Sukces w uprawie wiśni zależy od wyboru odpowiedniego siedliska pod sad, doboru plennych odmian do uprawy, zastosowania odpowiedniej rozstawy przy sadzeniu drzew, prawidłowego formowania i cięcia oraz opanowania chorób grzybowych. Produkcja wiśni jest łatwiejsza niż jabłek, jednak podejmując ją należy się zastanowić, kto będzie zbierał owoce i jakim kosztem. Z aktualnych wyliczeń wiadomo, że koszt ręcznego zbioru wiśni stanowi około 70 proc. wszystkich kosztów produkcji.
Wiśnie są bardziej narażone na szkody przymrozkowe niż jabłonie, ponieważ kwitną wcześniej. Pomimo uszkodzenia 80 proc. kwiatów jabłoni przez przymrozek, plon jabłek może być normalny, natomiast plon wiśni po takiej szkodzie jest znikomy. Najlepsze siedlisko pod sad wiśniowy znajduje się na terenie położonym wyżej niż otaczające go tereny sąsiednie, ponieważ jest on mało narażony na szkody przymrozkowe. Zimne powietrze zawsze spływa w dół i tam się gromadzi. Na wyżynie bywa do 5°C cieplej w czasie przymrozku, co wystarcza, by ocalić plon. Jeśli chodzi o wymagania żyzności gleby to wiśnie mają je mniejsze niż jabłonie karłowe i półkarłowe. Co do odmian wiśni, to jest ich około 40, przy czym w Polsce uprawia się zaledwie kilka. Najpopularniejsza z nich to:
- 'Lutówka'. Podstawowa odmiana w polskich sadach, stanowi 70 proc. wiśniowych nasadzeń. Drzewa o wzroście słabym lub umiarkowanym, owocują obficie od drugiego roku po posadzeniu. Drzewa zakwitają późno, około pierwszego maja, kwitną długo i są samopłodne. Na żyznej glebie żadna inna odmiana nie dorównuje 'Lutówce' plennością. Owoce ciemnoczerwone, kwaśne, dojrzewają późno, pod koniec lipca i na początku sierpnia.
- ‘Nefris'. Pochodzi od 'Lutówki'. Rośnie silniej, obficie się krzewi, tworzy korony wzniesione. Kwitnie około 10 dni wcześniej od 'Lutówki', dlatego jest częściej uszkadzana przez przymrozki wiosenne. Jest odmianą obcopylną, reaguje na pogodę w okresie kwitnienia.
- Kelleris 16'. Odmiana duńska o podobnych właściwościach jak 'Nefris'. Rośnie dosyć silnie, obficie się krzewi, tworząc koronę stożkową. Kwitnie w podobnym czasie jak 'Nefris', jest odmianą samopłodną.
- 'Debreczyn'. Charakteryzuje się silnym wzrostem, sztywnym pokrojem korony, podobnym do czereśni, umiarkowanym owocowaniem, zawiązywaniem owoców na pędach dwu- i trzyletnich. 'Debreczyn' jest odmianą obcopylną, zapylaną przez 'Nefris', 'Kelleris' i inne odmiany kwitnące w podobnym czasie. Ma duże owoce, czerwone, słodko-kwaśne, smaczne, nadające się do spożycia jako deserowe, zbiera się je już w pierwszym tygodniu lipca.
- 'Wiślanki'. Są to polskie odmiany lokalne, rosnące w naturze wzdłuż Wisły. Drzewa rosną silnie, rozmnażają się przez odrosty, są dosyć odporne na raka bakteryjnego i choroby grzybowe. Owocują dosyć obficie w swoim środowisku, w obecności innych lokalnych odmian, które je zapylają. Owoce są bardzo drobne, ciemne, czerwono-czarne, poszukiwane przez przemysł. Odmiany te przeniesione w inne środowisko owocują słabo.
Oprac. Aleksandra Szymańska
