Pielęgnacja roślin
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Kalendarz pielęgnacji róż / Katarzyna Fik
(Twój Ogrodnik 2016 nr 6, s. 7-8)
Jednym z najważniejszych zabiegów wiosennych jest cięcie róż, najlepiej pod koniec marca lub na początku kwietnia. Ciecie powinno być przeprowadzone na głębokość zdrowej zielonej tkanki, ukośnie, około pół centymetra nad zewnętrznym pąkiem.
U róż rabatowych wielokwiatowych i miniaturowych zostawia się od trzech do siedmiu pędów. Pozostałe powinny być skrócone na 3-5 oczek. Młode przyrosty róż pnących powtarzających kwitnienie obcina się do 3-5 oczek, a w przypadku róż okrywowych przycina się tyko zbyt długie gałązki. U krzewów parkowych usuwa się stare i niekwitnące gałęzie, a pozostałe skraca się o 1/3.
Równocześnie z cięciem należy przeprowadzić zabieg nawożenia, najlepiej preparatami o przedłużonym działaniu, zawierającymi azot, fosfor, potas, magnez i żelazo. Nawóz powinien być rozsypany dookoła krzewu z daleka od szyjki korzeniowej. Warto też przeprowadzić opryski przeciw chorobom i szkodnikom.
Wiosna to dobry moment na sadzenie krzewów pojemnikowych oraz krzewów z gołym korzeniem. Róże najlepiej rosną w miejscach słonecznych, przewiewnych, na glebach niezbyt lekkich. Stanowisko wymaga odchwaszczenia. Dobrze jest też je wyściółkować korą sosnową. W okresie tym wysadza się również róże uzyskane z siewu podkładki, przeznaczone na rozmnażanie przez okulizację w danym roku.
Latem można sadzić róże pojemnikowe, przy czym w przypadku wysokich temperatur konieczne jest nawilżanie gleby. Na przełomie czerwca i lipca przeprowadza się ponowne nawożenie nawozem trzymiesięcznym. Uprawę róż można też wspomagać płynnym nawozem stosowanym do pomidorów.
Lato to okres na wykonanie niezbędnych oprysków przeciw chorobom grzybowym oraz atakowi gąsienic. W tym czasie należy usunąć przekwitnięte kwiatostany oraz odrosty korzeniowe i „wilcze” pędy. U odmian niepowtarzających kwitnienia można skrócić gałęzie o 2/3. Przez całe lato dobrze jest dbać o odpowiednie podwiązanie róż pnących. Od maja do sierpnia rozmnaża się rośliny przez odkłady pędowe gatunki botaniczne i odmiany płożące. Od lipca do września wykonuje się szczepienia odmian szlachetnych na podkładkach róży dzikiej.
Jesień to dobry czas na posadzenie róż z gołym korzeniem i ostatni moment na wykonanie cięcia. Dla zwiększenia mrozoodporności dobrze jest zasilić rośliny nawozami jesiennymi o obniżonej dawce azotu. W listopadzie należy wysypać nową warstwę ściółki oraz przysypać krzewy korą lub torfem na wysokość 20-30 cm. Jesienią przesadza się ukorzenione odkłady róż oraz robi się półzdrewniałe sadzonki.
Po wystąpieniu pierwszych przymrozków należy przystąpić do okrycia krzewów, włókniną lub matą słomianą. Zabezpieczenia te powinny być utrzymane na roślinach aż do ustania mrozów.
Oprac. Joanna Radziewicz
Ekstrukcja jako metoda uszlachetniania roślin strączkowych / Marcin Hejdysz i in.
(Polskie Drobiarstwo 2016 nr 5, s. 14-18)
Substancje antyżywieniowe to związki chemiczne występujące w większości komponentów wykorzystywanych w żywieniu zwierząt, w tym w roślinach strączkowych. Należą do nich: alkaloidy, taniny, inhibitory trypsyny, fityniany, oligosacharydy z rodziny rafinozy i polisacharydy nieskrobiowe. Niektóre z nich, na skutek prac genetycznych, nie stanowią już zagrożenia, natomiast inne, w dużych koncentracjach, nadal mogą obniżać wyniki produkcyjne drobiu.
Jednym z procesów technologicznych, mogących poprawić wartość pokarmową roślin strączkowych m.in. poprzez eliminację niektórych substancji antyżywieniowych, jest proces ekstruzji. Polega on na poddaniu surowca procesowi sterylizacji, w trakcie której niszczone są bakterie, grzyby, pleśnie, wirusy oraz zarodniki. Otrzymany w ten sposób materiał paszowy jest czysty biologicznie, co wydłuża jego termin przydatności do skarmiania. W trakcie
ekstruzji następuje również zmiana koncentracji niektórych składników chemicznych, np. frakcji NDF włókna surowego, skrobi opornej, inhibitorów trypsyny oraz fosforu w formie fitynowej.
Poddanie roślin procesowi ekstruzji wpływa na wzrost ceny mieszanki pełnoporcjowej, dlatego zastosowanie go na masową skalę musiałoby mieć przełożenie na lepsze wyniki produkcyjne kurcząt rzeźnych.
Ekstruzja jest procesem technologicznym, który może poprawić wartość pokarmową krajowych roślin strączkowych poprzez eliminację niektórych substancji antyżywieniowych, a także zwiększenie przyswajalności skrobi. Jest szczególnie polecana w przypadku wysokobiałkowych roślin strączkowych, co zostało potwierdzone w doświadczeniach na kurczętach rzeźnych.
Oprac. Joanna Radziewicz
Cechy podłoży szkółkarskich / Marcin Mistrzak
(Szkółkarstwo 2016 nr 3, s. 93-99)
W XX wieku wielu szkółkarzy do uprawy roślin używało torfu niskiego. Zaletą tego podłoża była stosunkowo niska cena, natomiast wadą brak powtarzalności, co wiązało się z małą stabilnością co do ilości makro- i mikroskładników w danej partii. Pociągało to za sobą trudności w dobrze odpowiedniej ilości nawozu. Ponadto torf niski często charakteryzował się znacznym zasoleniem, zmiennym pH oraz obecnością nasion chwastów.
Torf wysoki był popularny wśród producentów warzyw i kwiatów ciętych w latach 60. i 70. XX wieku. Materiał ten charakteryzuje się minimalnym zasoleniem i zbliżoną do zera zwartością makro- i mikroskładników. To z kolei jest gwarancją wysokiej powtarzalności. Kolejną pozytywną cechą torfu wysokiego jest kwaśny odczyn pH oraz jego sterylność
Torf frezerowy pozyskuje się tylko od maja do września. Wykorzystuje się go do sadzenia mniej wymagających roślin, np. takich, które są produkowane szybko, maksymalnie przez dwa sezony. Charakteryzuje się on niską pojemnością wodną i powietrzną.
Zaletą torfu cegiełkowego jest wysoka pojemność powietrzna i wodna. Powstałe na jego bazie substraty mają bardzo trwałą strukturę i są przeznaczone do upraw wielosezonowych oraz dla roślin bardziej wymagających takich jak byliny, wrzosy czy wrzośce.
Firmy produkujące substraty szkółkarskie dodatkowo wykonują zabiegi pozwalające na zwiększenie korzyści płynących ze stosowania tych podłoży. Należą do nich:
- Frakcjonowanie (frakcje drobne, średnie i grube). Frakcje drobne są zalecane do doniczek większych niż P9, średnie do pojemników C2 i C3, a grube – do 3-litrowych i większych.
- Regulowanie pH (użycie kredy malarskiej lub dolomitu)
- Wzbogacanie nawozami (szczególnie o zrównoważonym składzie, ze zwiększoną zawartością fosforu, nawozów długodziałających)
- Dodatek „nawilżaczy”, czyli substancji, które polepszają wchłanianie wody
- Dodatek wełnianki, rośliny naturalnie występującej na torfowiskach, która powoduje, że substrat ma więcej powietrza
- Włókno kokosowe (umożliwia równomierne nawilżenie substratów, kłopotem może być niespodziewany wzrost zasolenia)
- Kora i włókno drzewne (zwiększają napowietrzenie podłoża)
- Perlit (stosowany do substratów, od których wymaga się dużego napowietrzenia)
- Pumeks (rzadko stosowany w naszym kraju, ma cechy zbliżone do perlitu)
- Glinka (zwiększa kompleks sorpcyjny substratów, zapobiega ich nadmiernemu wysychaniu)
- Komposty (dostarczają dodatkowych składników odżywczych).
Oprac. Joanna Radziewicz
