Uprawa - nawożenie i ochrona roślin
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Własna żurawina / Ewelina Gudarowska
(Działkowiec 2017 nr 7, s. 34-35)
Żurawina wielkoowocowa to płożąca, zimozielona krzewinka z rodziny wrzosowatych. Jej owoce oprócz walorów smakowych, są bardzo cenione w przetwórstwie domowym i bardzo dobrze się przechowują. Przy stworzeniu odpowiednich warunków żurawinę można uprawiać we własnym ogródku. Ważne w uprawie tych owoców:
- Żurawina jest rośliną światłolubną, gleba pod jej uprawę powinna być luźna, próchniczna, wilgotna i kwaśna - pH 3,2-4,5. Usuwamy chwasty, zdejmujemy 20-centymetrową warstwę gleby i zastępujemy ją kwaśnym torfem wymieszanym z glebą.
- Sadzonki sadzimy wiosną, płytko, w rozstawie 25x25 cm - 16 szt. na m2. Z takiej powierzchni plon wyniesie 1,5 kg.
- Całe poletko przed sadzeniem można przykryć agrotkaniną, która ograniczy rozwój chwastów.
- Żurawina nie lubi długotrwałych upałów i suszy. Podłoże musi być wilgotne.
- Roślina wymaga regularnego podlewania, kontrolowania pH podłoża, uzupełniania ściółki, nawożenia i lekkiego skracania pędów.
- Rośliny wytrzymują mrozy do -18o
- Corocznie w kwietniu stosujemy 10 g siarczanu amonu na 1m2. Od 3 roku jesienią nawozimy potasem i fosforem.
- Na roślinie rzadko występują choroby grzybowe czy gąsienice uszkadzające liście i pędy.
- Owoce zbiera się od połowy września do końca października.
Polecane odmiany:
- wcześnie dojrzewające to Early Black, Stankavich;
- o średniej porze dojrzewania - Stevens;
- późne - McFarlin, Howes, Pilgrim, Searles.
Żurawina jest źródłem witaminy C, A i B. Zawiera cukry, polifenole, garbniki, fosfor, jod, chlor, kwasy organiczne. Ma działanie przeciwgorączkowe, wzmacnia odporność, ułatwia trawienie i zapobiega powstawaniu kamieni nerkowych.
Oprac. Aleksandra Szymańska
‘Galena’ - nowa wczesna wiśnia polskiej hodowli / Łukasz Seliga, Marek Szymajda
(Hasło Ogrodnicze 2017 nr 6, s. 51-53)
W sadach towarowych wiśni, w Polsce dominuje odmiana ‘Łutówka’ z udziałem ok. 80% nasadzeń. Jest to sytuacja niekorzystna dla producentów z uwagi na konieczność zatrudnienia pracowników do zbioru w krótkim czasie, a dla odbiorców oznacza krótkotrwały okres podaży świeżych owoców na rynku. Hodowla nowych odmian pozwala poszerzyć asortyment. Efektem prac hodowlanych prowadzonych w Instytucie Ogrodnictwa jest wiśnia ‘Galena’, wpisana do krajowego Rejestru Odmian w 2013 r. Początek tej odmianie dała siewka pochodząca z wolnego zapylenia węgierskiej odmiany ‘Groniasta’ z ‘Ujfehertoi’.
‘Galena’ rośnie dość silnie i tworzy rozłożystą koronę. Drzewa w okres owocowania wchodzą w 3. roku po posadzeniu i są dostatecznie wytrzymałe na mróz. Są umiarkowanie plenne. Dojrzałość zbiorczą ‘Galena’ osiąga w trzeciej dekadzie czerwca. Są to owoce typowo deserowe: duże, kuliste i nieco spłaszczone, ich średnia masa wynosi ok. 5.5-6,5 g. Skórka jest jasnoczerwona i lekko błyszcząca. Miąższ owocu jest żółty, dość zwięzły i soczysty. Owoce tej odmiany cechują się niską kwasowością i dość wysoką zawartością ekstraktu.
Idealnym stanowiskiem dla ‘Galeny’ mogą być nieduże wzniesienia, osłonięte od zimnych wiatrów, szczególnie północnych.
Ważnym czynnikiem decydującym o dobrym owocowaniu tej odmiany może być też odpowiedni sposób cięcia drzew w sadzie. Cięcie drzew należy wykonywać tak, aby na drzewach pozostawało jak najwięcej gałęzi 4- i 3- letnich, które są najbardziej produktywne, zaś usuwać gałęzie 5-letnie lub starsze, które stają się mało produktywne.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Kalkulacje rolnicze: groch pastewny / Elżbieta Kopaczewska
(Wieś Kujawsko-Pomorska 2017 nr 7, s. 15)
Groch pastewny wyglądem przypomina groch siewny. Charakterystyczną cechą większości odmian jest zabarwienie kwiatów i nasion i choć najczęściej bywa czerwono-fioletowy, może być też biały lub czerwony.
Groch pastewny nadaje się do uprawy w międzyplonach na glebach średnich i słabszych. Jest dość odporny na niskie temperatury. W uprawie na zieloną masę plon peluszki wzrasta w miarę zwiększania żyzności gleby, nawożenia i nawilgotnienia stanowiska.
Obecnie groch zajmuje dominującą pozycję wśród roślin strączkowych uprawianych w Polsce. Udział tej grupy roślin w ogólnej strukturze zasiewów wciąż rośnie. Warto wspomnieć o korzystnym wpływie roślin strączkowych na właściwości gleby. Ich brak w płodozmianie objawia się spadkiem zawartości próchnicy.
Rośliny strączkowe wiążą symbiotycznie znacznie więcej azotu niż odprowadzają z plonem. Ocenia się, że w glebie może pozostać około: 80 kg azotu, 25 kg fosforu i 35 kg/ha potasu.
W dążeniu do podwyższenia bezpieczeństwa paszowego Polski został uruchomiony program wsparcia dla roślin wysokobiałkowych na lata 2016-2020. Uprawy roślin strączkowych są również promowane i wspierane przez dopłaty bezpośrednie.
Oprac. Joanna Radziewicz
Czas na cebulę zimującą / Aleksandra Andrzejewska
(Hasło Ogrodnicze 2017 nr 7, s. 48-50)
Uprawa cebuli zimującej w warunkach klimatycznych Polski jest dość ryzykowna, chociaż są takie rejony, jak Wielkopolska, w których rośliny dobrze znoszą zimę i dają duży plon sięgający nawet 50 t/ha.
Stanowisko do uprawy cebuli ozimej powinno być osłonięte od wiatru, z dala od uprawy cebuli z siewu letniego, ze względu na ryzyko porażenia roślin przez patogeny i naloty szkodników.
Optymalne zawartości składników pokarmowych dla tego warzywa wynoszą (w mg/dm3):: 50-130 – azotu, 60-80 – fosforu, 175-225 – potasu i 20-40 – siarki. Poziom zawartości chloru nie powinien być wyższy niż 50 mg/dm3, a zawartość wapnia w glebie powinna być na takim poziomie, by jej odczyn był lekko kwaśny (pH 6,0-6,5).
Wśród odmian cebuli ozimej można wymienić: Hielo, Swift, Augusta, Fredo F1, Galatea F1, Senshyu Yellow Takii Selection, Wolf F1, Senshyu Yellow Globe, Elody F1, Balstar F1, Algida, Agra, Reflex F1, Divina F1.
Najważniejszym elementem decydującym o powodzeniu uprawy cebuli zimującej jest termin siewu, najlepiej od połowy sierpnia. Przeciętna norma wysiewu nasion wynosi 3 jednostki/ha (1 jednostka – 250 tys. nasion). Wysiewa się je najczęściej do siewników precyzyjnych, w systemie pasowo-rzędowym, na głębokość około 2 cm. Przed wschodami i w okresie jesiennym wykonuje się zabiegi herbicydami. Na przełomie września i października dobrze jest opryskać rośliny przeciwko mączniakowi rzekomemu.
Na wiosnę można zastosować środki stymulujące wzrost, bowiem przyspieszają one regenerację roślin po zimie. Ponadto, ważnym zabiegiem jest nawożenie pogłówne. Warto też wykonać opryski fungicydowe zwalczające mączniaka rzekomego cebuli.
Podstawową zaletą uprawy cebuli zimującej jest możliwość przyspieszenia zbiorów nawet o 10 tygodni, w porównaniu z produkcją z siewu wiosennego. Pozwala to na zapewnienie ciągłości dostaw tego warzywa dla przetwórstwa.
Oprac. Joanna Radziewicz
Liściozwój pomidora / Barbara Dyki
(Hasło Ogrodnicze 2017 nr 6, s. 40-42)
W uprawie pomidora może dojść do wystąpienia nieoczekiwanych objawów, które budzą niepokój o plonowanie. Coraz częściej pojawiającym się problemem, zarówno w polu jak i pod osłonami ,jest zawijanie się liści roślin, czyli liściozwój. To reakcja obronna rośliny mająca na celu zmniejszenie powierzchni transpiracyjnej liści dla ograniczenia strat wody powodowanych przez niekorzystne warunki atmosferyczne lub glebowe.
Liściozwój może wystąpić na każdym etapie rozwoju zarówno przez wysadzeniem na miejsca stałe, jak i w okresie kwitnienia i owocowania. Obserwacje, makroskopowa i mikroskopowa, dostarczanych do oceny roślin pomidora pozwalają sądzić, że niezależnie od nasilenia się zjawiska bezpośrednią przyczyną zwijania się liści są zaburzenia w gospodarce wodnej.
Pierwszą reakcją obronną roślin przed utratą wody jest zamykanie aparatów szparkowych znajdujących się na skórce liści, po obu jego stronach. Jeśli niekorzystne warunki utrzymują się dłużej, komórki skórki i miękiszu liści kurczą się, co prowadzi do stopniowego zmniejszania się powierzchni liścia. W następstwie zwijania się, blaszki liściowe stopniowo tracą jędrność i więdną. Prowadzi to do stopniowego zasychania tkanek liścia. Jeśli zmiany na poziomie tkankowym są długotrwałe, dochodzi do zamierania części liści i straty w plonowaniu.
Jeśli liściozwój pomidora spowodowany jest przez suszę i zareagujemy odpowiednio szybko, nie powinno się to uwidocznić w postaci spadku ilości i jakości plonu. W takiej sytuacji wystarczy zadbać o stworzenie roślinom takiego zaopatrzenia w wodę, aby mogły z niej korzystać w efektywny sposób.
Oprac. Aleksandra Szymańska
