Zagrożenia w uprawie roślin
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Co je rabarbar? / Jerzy Szwejda
(Warzywa i Owoce Miękkie 2018 nr 3, s. 66-67)
W krajowej uprawie rabarbaru znaczenie mają trzy gatunki: rabarbar ogrodowy (zwyczajny), kędzierzawy i lekarki (dłoniasty). Powierzchnia jego uprawy nie przekracza 1800 ha.
- Wczesną wiosną jest uszkadzany przez skorka pospolitego, który zdrapuje tkankę z wychodzących z ziemi pąków liściowych, uszkadzając ich powierzchnię.
- Od początku wegetacji aż do jesiennych przymrozków rabarbar jest opanowany przez mszyce. Efektem żerowania larw jest kędzierzawienie liści, co skutkuje zahamowaniem wzrostu całej rośliny. Inne pluskwiaki wysysające soki z rabarbaru to: wtyk straszyk, barczyniec owocowy oraz zmieniki.
- W okresie rozrastania się rozety liści, rośliny są opanowywane przez szkodniki należące do rodziny motyli i chrząszczy. Największym zagrożeniem są gąsienice paciepnicy ziemniaczanej. Żerują w ogonkach liściowych, drążąc wewnątrz nich długie korytarze.
- Gąsienice innych gatunków motyli tj. piętnówki kapustnicy i błyszczyki jarzynówki wygryzają dziury w miękiszu liści, a przy ich większej liczebności mogą wyjadać całą blaszkę.
- Z chrząszczy na rabarbarze najliczniej występuje pchełka burakowa, która wygryza w blaszce liściowej małe otworki. Silnie porażone liście zasychają. Można też spotkać kałdunicę rdestową i kałdunicę zielonkę, które wygryzają dziury w liściach.
- Ze szkodników glebowych rabarbaru można wymienić: rolnice, drutowce, pędraki i ślimaki.
- Rolnice wygryzają nieregularne dziury w korzeniach, żerują w warstwie ziemi do głębokości 15 cm.
- Drutowce wgryzają się głęboko w korzenie, żerują na głębokości do 20 cm.
- Pędraki żerują wyłącznie w strefie korzeniowej roślin do głębokości 20 cm.
- Ślimaki zeskrobują tkankę lub obgryzają powierzchnię liści, głównie dolnych, pozostawiając śliniasty szklak.
Oprac. Aleksandra Szymańska
Jak stosować preparaty olejowe w sadach / Alicja Maciesiak
(Sad 2018 nr 2, s. 19-21)
W praktyce sadowniczej do walki z przędziorkami dobrze jest wykorzystać preparaty olejowe, które ułatwiają przestrzeganie właściwej rotacji środków ochrony roślin i mogą wpłynąć na ograniczenie liczby wykonywanych zabiegów zwalczających. Środki olejowe polecane do zwalczania szkodników w sadach zawierają olej parafinowy (Akarol 770 EC, Catane 800 EC, Promanal 60 EC, Treol 770 EC), a jedynie Emulpar 940 EC ma w swoim składzie olej z lnianki.
Środki olejowe są polecane do zwalczania jaj zimowych przędziorka owocowca i zimujących larw misecznika śliwowca. Są też skuteczne w niszczeniu szpecieli. W sadach jabłoniowych preparaty zawierające olej parafinowy ograniczają populację mszyc oraz miodówki gruszowej plamistej.
Środki olejowe na roślinie działają powierzchniowo, a na szkodniki kontaktowo. Niszczą jaja i młode larwy, natomiast nie zwalczają osobników dorosłych. Najlepsze efekty przynosi zastosowanie ich przed rozpoczęciem wylęgania się larw przędziorków z jaj zimowych. W odniesieniu do faz fenologicznych termin ten zbiega się z początkiem fazy zielonego pąka kwiatowego, we wczesnych odmianach jabłoni oraz z fazą mysiego ucha na odmianach późniejszych.
Wysoką skuteczność środków olejowych zapewnia bardzo staranne naniesienie cieczy roboczej na drzewa. W zależności od wieku sadu, gęstości korony drzew i rodzaju spryskiwacza do oprysku wykorzystuje się 900-1000 litrów cieczy na 1 ha. Niekiedy środki olejowe wykazują niewielkie objawy fitotoksyczności na liściach, w postaci drobnych plamek, które nie mają jednak wpływu na dalszy rozwój liści. Aby uniknąć tego problemu podczas oprysku i dwie doby po jego wykonaniu temperatura nie powinna być niższa niż 00 C.
Praktycy twierdzą, że kilka dni przed i po zastosowaniu olejów nie należy stosować kaptanu i środków siarkowych. Dobrze jest wykonać oprysk w ciepły, słoneczny i bezwietrzny dzień w temperaturze co najmniej 8-100 C lub wyższej.
Oprac. Joanna Radziewicz
Tymi roślinami ślimaki gardzą
(Mój Piękny Ogród 2018 nr 3, s. 42-45)
Wśród wielu gatunków roślin ogrodowych, można znaleźć takie, które są odporne na atak ślimaków. Niektóre, odstraszają je poprzez swoje mięsiste, owłosione i twarde liście, inne – wydzielając, działające odpychająco, aromatyczne substancje. Do gatunków odpornych na te szkodniki można zaliczyć m.in.: penstemon palczasty ‘Husker’s Red’, przywrotnik ostroklapowy, czarnuszkę, lawendę francuską, maczek kalifornijski, bergonię (grubolistną i sercowatą), ślinik luzytański, czyściec wełnisty, tawułkę chińską, tymianek ogrodowy, funkie ‘Big Daddy’, ‘Sum and Substance’, ‘Halcyon’, ‘June’, tawuła japońska ‘Little Princess’, szałwia lekarska, czyściec wełnisty, przetacznik kłosowy, ostrogowiec czerwony, tojeść, goździk czy rozwar wielkokwiatowy.
Wśród gatunków jednorocznych i dwuletnich odporne na ślimaki są: nasturcje, chabry, lwie paszcze, niecierpki, wiesiołki, naparstnice i goździk brodaty. Z roślin cebulowych warto zwrócić uwagę na: śnieżycę wiosenną, szafirki i szachownice.
Natomiast szczególnie lubiane przez te mięczaki są: funkie, ostróżki, nachyłki, dalie, lilie, dzielżany i łubiny.
Oprac. Joanna Radziewicz
