Pszczoły zapylające
- Szczegóły
- Kategoria: Przegląd polskiej prasy rolniczej
Ochrona w sadzie a kwestia pszczół / Joanna Klepacz-Baniak
(Sad Nowoczesny 2019 nr 5, s. 68-70)
Do zatruć pszczół dochodzi najczęściej podczas ich bezpośredniego kontaktu z cieczą roboczą. Wynikają one przede wszystkim z błędów i zaniedbań osób wykonujących zabiegi. Stosując środki ochrony roślin należy przestrzegać zapisów umieszczonych na etykiecie (odpowiednie dawki, terminy). Niezbędne jest zachowanie okresu prewencji.
Wykonywanie oprysków należy prowadzić po ustaniu lotów pszczół, w godzinach wieczornych lub nocnych, dopiero po przekroczeniu przez agrofaga progu ekonomicznej szkodliwości, w miarę możliwości wykorzystując środki o działaniu selektywnym.
Preparatami bardzo toksycznymi lub toksycznymi dla pszczół nie należy wykonywać zabiegów na uprawach, na których kwitnienie może rozpocząć się przed upływem prewencji. Można stosować tylko zalecane, sprawdzone mieszaniny środków ochrony roślin.
Do zatruć pszczół dochodzi również na skutek chemicznego zwalczania chwastów. Dlatego zaleca się niedopuszczanie do zakwitania tych roślin przez ich koszenie oraz stosowanie selektywnych herbicydów do zwalczania dwuliściennych chwastów, ale nie w okresie kwitnienia drzew owocowych.
Aby zapobiec zjawisku znoszenia cieczy roboczej zabiegi ochronne należy przeprowadzać w odpowiednich warunkach pogodowych, przy prędkości wiatru nie przekraczającej 4m/s w otwartym terenie, stosować odpowiednie techniki oprysków, zachować strefę ochronną o odpowiedniej szerokości od terenów nieużytkowanych rolniczo, oraz odpowiednią odległość od pasiek (20 metrów wykorzystując sprzęt naziemny i 100 metrów przy zastosowaniu sprzętu agrolotniczego).
Pszczoły najintensywniej wykorzystują spadź w godzinach rannych i przedpołudniowych, dlatego w tym czasie nie powinno się przeprowadzać żadnych oprysków.
Miejsce w którym przygotowywana jest ciecz robocza nie powinno znajdować się w pobliżu zbiorników wodnych, ponieważ istnieje ryzyko skażenia wody, z której mogą korzystać pszczoły.
Oprac. Joanna Radziewicz
Murarka w sam raz dla sadownika / Joanna Klepacz-Baniak
(Sad 2019 nr 4, s. 14-18)
Murarka ogrodowa jest samotnie żyjącą dziką pszczołą z rodziny miesiarkowatych, występującą na obszarze całej Polski, o wczesnowiosennym terminie pojawu. Gatunek chętnie tworzy kolonie, co predysponuje go do wykorzystania przy zapylaniu roślin uprawnych. Źródłem pokarmu dla tych owadów jest około 150 gatunków roślin, w tym m.in. wszystkie gatunki drzew owocowych.
Samice murarki ogrodowej wylatują z gniazd dopiero przy temperaturze 150C, a ich największa aktywność przypada na najcieplejsze godziny dnia. Penetrują teren otaczający gniazda z jednakowym nasileniem we wszystkich kierunkach. Przy sprzyjających warunkach pogodowych i dużej obfitości pokarmu murarka wylatuje na odległość 100-200 metrów od gniazda. Owady wybierają rośliny produkujące duże ilości pyłku.
Wśród cech, które skłaniają do wykorzystania murarki jako owada zapalającego należy wymienić: skłonność do zajmowania sztucznych gniazd, naturalną tendencję do tworzenia kolonii, dużą dynamikę rozrodczą, szerokie preferencje pokarmowe i brak agresywności.
Oprac. Joanna Radziewicz
